Opracowanie - stężenie pośmiertne, sem I-IV

Stężenie pośmiertne rigor mortis
Mięśnie po śmierci ulegają skróceniu, tracą swą elastyczność i poprzeczne prążkowanie, stają się sztywne, twarde i niepobudliwe ( u zwierząt które przed śmiercią wykazywały wzmożoną aktywność np. ucieczka na polowaniu, stężenie zachodzi ze szczególną szybkością). W wysokiej temperaturze zewnętrznej stężenie zachodzi szybciej niż w niskiej. W normalnej temperaturze otoczenia pojawia się ono już po godzinie w mięśniach gładkich, następnie w sercu, a po 3-6 godz. W mięśniach szkieletowych obejmując je w następującej kolejności: przepona, mięśnie głowy i szyi, mięśnie tułowia oraz mięśnie kończyn przednich i tylnych. Ustępuje w tej samej kolejności zazwyczaj po 1-3dniach w następstwie autolizy białek mięśniowych i fizycznej degradacji struktury mięśniowej. Wystąpienie stężenia pośmiertnego wywołane jest szeregiem zmian chemicznych, zachodzących w tym okresie we włóknach mięśniowych. Główną przyczyną jego wystąpienia jest postępujący spadek zawartości wysokoenergetycznych fosforanów w mięśniu (ATP i fosfokreatyny), wywołany upośledzeniem i ustaniem przebiegu oksydacyjnej fosforylacji. W mięśniach zachodzi po śmierci do skurczu (jak podczas skurczu fizjologicznego), po nim jednak nie następuje rozkurcz, ponieważ z powodu wyczerpania się zapasów ATP, potrzebnego do rozdzielenia nitek aktyny i miozyny oraz sprowadzenia rozkurczu, nitki te pozostają w stanie nieodwracalnego połączenia się ze sobą. ... zobacz całą notatkę