„faktoring” wywodzi się z kręgu angielskiej kultury językowej. Została ona wylansowana na gruncie amerykańskiej kultury prawniczej i stosunków społeczno-gospodarczych ukształtowanych w Ameryce Północnej. Rdzeń tej nazwy wywodzi się z angielskiego rzeczownika factor, który z kolei ma swe źródło w łacińskim czasowniku facere - czynić, działać, załatwiać coś. Wspomniany rzeczownik ma w języku angielskim kilka znaczeń. I tak oznacza on okoliczność, moment. Używany jest także na oznaczenie czynnika, współczynnika, parametru, składnika, elementu, a ponadto oznacza także mnożnik oraz rządcę majątku. W omawianym zakresie doniosłość wiązać się będzie z tym znaczeniem tego pojęcia, które obejmuje agenta komisowego, pośrednika oraz faktora. W kulturze anglosaskiej termin „faktor”, zrelatywizowany do działalności gospodarczej, stanowi bowiem powszechnie synonim podmiotu działającego na czyjąś rzecz. Dla określenia działalności tych podmiotów na gruncie amerykańskim tamtejsza praktyka i doktryna ograniczyła się jedynie do dodania do rzeczownika factor, zgodnie z regułami języka angielskiego, sufiksu - „ing”, co zaowocowało ukształtowaniem nazwy factoring. Na gruncie polskiego nazewnictwa prawniczego można by poprzestać na stosowaniu angielskiego określenia factoring. Wszelkie bowiem próby przetłumaczenia tej nazwy na język polski lub jej stosownej adaptacji nie prowadzą do zadowalającego rezultatu. Nie ma jednakże żadnych przeszkód, aby na polskim gruncie posługiwać się spolszczoną formą tej nazwy: faktoring, co z punktu widzenia poprawności językowej i rodzimej kultury językowej wydaje się bardziej uzasadnione, a zarazem zachowuje identyczność instytucji. Za przyjęciem takiego rozwiązania przemawiają obowiązujące unormowania dotyczące używania języka polskiego.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)