14 stron notatek z Akademii Muzycznej w Krakowie. Czego można się z niej dowiedzieć: co to jest Ludus Danielis, Koncerty brandenburskie, wielka msza h-moll, Pasja wg. św. Jana, Pasja wg. św. Mateusza, Kunst der Fuge, Wariacje Goldberowskie, Stabat Mater, Jannequin, Josquin des Pres, Francesco Landino, Leoninus, requiem itd.
Ludus Danielis Dramat liturgiczny</b>
średniowieczna odmiana dramatu wywodząca się z liturgii Kościoła katolickiego. Charakteryzują go krótkie przedstawienia, których tematyka wiązała się przede wszystim z dwoma największymi świętami roku liturgicznego - Bożym Narodzeniem i Wielkanocą, były inscenizowane podczas uroczystości kościelnych. Stopniowe uniezależnienie dramatu liturgicznego od obrzędów liturgicznych doprowadziło do pojawienia się ogromnych widowisk scenicznych, zwanych misteria
<b>Ludus Danielis</b>
czyli Gra o Proroku Danielu reprezentuje wykształcony w średniowieczu gatunek dramatu liturgicznego i należy do nielicznych zachowanych dzieł tego typu. Ludus, powstała prawdopodobnie w XII w., zachowała się w dwóch wersjach pochodzących z wieku XIII. Interpretacja Scholi opiera się na manuskrypcie pochodzącym z katedry w Beauvais, a obecnie przechowywanym w British Museum w Londynie. Fabuła dramatu zaczerpnięta została ze starotestamentowej Księgi Daniela i opowiada o uczcie Baltazara, interpretacji przepowiedni Mane Tekel Fares przez Daniela i wrzuceniu go do jaskini lwów. Muzyka odznacza się znaczną różnorodnością: obok jednogłosowych melodii gregoriańskich - wielogłosowe organum, poza gregoriańskie majestatyczne pieśni procesyjne i taneczne, radosne pieśni o proweniencji ludowej. Tekst rękopisu zawiera wskazówki pozwalające uznać liturgiczny kontekst Gry o Danielu i umiejscowić jego wykonanie w liturgii okresu bożonarodzeniowego, bezpośrednio przed hymnem Te Deum w Matutinum lub przed kantykiem Magnifikat w Nieszporach. Wersja Ludus Danielis przygotownana przez Scholę Teatru Wiejskiego "Węgajty" umieszczona została w ramach Nieszporów po homilii kapłana, zachowując nierozerwalną więź z tą częścią obrządku liturgicznego, kończącego się uroczystym Magnifikatem. Założeniem wykonawców jest wykorzystanie całej przestrzeni świątyni, rozświetlenie jej wnętrza tylko naturalnym blaskiem świec oraz prostota gestów, ruchu, strojów. Ważnym elementem realizacji dramatu jest włączenie publiczności w aktywne towarzyszenie wykonawcom: wspólne przejścia procesyjne i przemieszczanie się w różne miejsca świątyni, w których rozgrywa się akcja, dzięki czemu potęguje się stopień współuczestnictwa w misterium. Podstawowym założeniem jest splatanie dramatu i liturgii, przywoływanie symboliki liturgicznej prowadzące do celebracji Tajemnicy i Cudu.
http://www.fbb-musicamundi.org/index.php?a=3&b=3
Koncerty brandenburskie (BWV 1046-1051) - słynny zbiór sześciu koncertów orkiestrowych Jana Sebastiana Bacha ofiarowanych margrabiemu Brandenburgii Christianowi Ludwigowi w 1721, a skomponowanych prawdopodobnie w latach 1718-1721.
Historia powstania [edytuj]
W 1721 Bach, prawdopodobnie znużony trzema latami małomiasteczkowej pracy w roli kapelmistrza, 24 marca ofiarował i zadedykował znanemu melomanowi, margrabiemu Brandenburgii, Christianowi Ludwigowi zbiór koncertów. Zbiór ten skomponował już wcześniej w Köthen, jednakże dla magrabiego, miłośnika języka francuskiego, opatrzył go dodatkowo francuskim tytułem Six Concerts avec plusieurs instruments. Bach liczył prawdopodobnie na posadę u margrabiego, jednakże tak się nie stało. Nieznana je
(…)
… lyrique
libretto - Nahum Tate
stylistyką nawiązuje do epoki późnego renesansu (bliżej szkoły florenckiej, niż weneckiej)
dramatyczne recytatywy; krótkie arie; polifoniczne chóry, angielski kult śpiewu
chóralnego; "malarstwo dźwiękowe"
Sławne arie i melodie:
Pierre de la Rue (ur. ok. 1460 w Tournai, zm. 20 listopada 1518 w Courtrai), kompozytor franko-flamandzki.
W latach 1489-92 działał w kapeli…
… składzie.
Polifonia Koncertów Brandenburskich [edytuj]
Idea polifonii [edytuj]
Muzyka Bacha jest przede wszystkim polifoniczna. W jego czasach, polifonia i sztuka kontrapunktu nie stanowi już naczelnego problemu, choć jest jeszcze podstawą nauczania kompozycji. Wewnętrznym motorem muzyki staje się harmonika. Tymczasem Bach w swojej ewolucji twórczej zmierza do coraz większej polifonizacji muzyki…
… szczytowe przejawy Bachowskiego instrumentalizmu - zespołowego koncertowania. Polifonia wywodzi się ze źródeł i tradycji wokalnych. Jednak w Koncertach charakter tej polifonii jest całkowicie instrumentalny, świadczy o tym kształt motywów, rozwijanie tematów, figuracja, prowadzenie narracji oraz sposoby wiązania linii melodycznych. Koncerty przede wszystkim należy grać, a dopiero potem ewentualnie śpiewać…
…. Zapisana jest w dwugłosie, opartym na cyklu kanonów pisanych we wszystkich interwałach od unisono do nony. Dzięki odpowiednim wskazówkom można wprowadzić pozostałe głosy, które utworzą kanon podwójny. Ponadto niższa para głosów utrzymana jest w prolatio major, wyższa w prolatio minor, zaś w każdej parze jeden głos notowany jest w tempus perfectum (rytm trójdzielny), drugi w tempus imperfectum (rytm…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)