Oligofrenopedagogika
Występują tu trzy działy:
teoria specjalnego nauczania,
teoria specjalnego wychowania,
działania interwencyjne na odchylenia dodatkowe i ujemne.
Oligofrenia – pojęcia tego po raz pierwszy użył Emil Krepenin w roku 1918 w słowniku
psychiatrii. Pojęcia użył w kontekście uszkodzenia mózgu we wczesnym okresie
rozwojowym (filogenezy) i początkach ontogenezy, mający wspólny patomechanizm,
cechujący się nieodwracalnością, niezmiennością oraz rozlanym totalnie charakterem.
Poglądy jego rozpoczęły podejście statyczne do tych osób, charakteryzowało się poglądem, że
możliwości tych osób są bardzo ograniczone, że nic z tymi osobami nie można osiągnąć, zaś
najlepszym wyjściem dla tych osób jest tylko instytucja specjalna. Lata 50 – te XX wieku to
okres odwilży w tej problematyce, w tym celu powołano zespół ekspertów na czele z
Hewertem, który miał stworzyć kierunek rozwojowy dla tych osób. W 1958 roku zastąpiono
klasyfikację na 4 – stopniową upośledzenia. Niestety dopiero w 1968 roku WHO zaleciła
wprowadzenie tej klasyfikacji w życie, przez ten długi okres nadal obowiązywało gorsze
nazewnictwo upośledzenia. Podejście dynamiczne dopiero zmieniło patrzenie na osoby
upośledzone poprzez:
odkrycie większej ilości czynników sprawczych,
przyjęcie nowej, wnikliwej i opisowej klasyfikacji z odrzuceniem starych określeń,
udowodnienie iż możliwości tych osób są większe niż do tej pory sądzono,
duże różnice indywidualne pomiędzy osobami wynikają nie tylko ze stopnia
upośledzenia,
dynamicznie rozwijająca się idea integracji osób upośledzonych.
Grosmann proponował przyjęcie nowej definicji upośledzenia, które zaczyna się
dopiero od dwóch odchyleń standardowych.
Dzisiaj już dobieramy daną metodę do danego dziecka, oraz rodzina przejęła inicjatywę w
stosunku do osób upośledzonych.
Od 2000 roku zaczął obowiązywać nowy termin upośledzenie umysłowe – jest to bowiem
istotne ogólne obniżenie sprawności intelektualnej, współpracujące z trudnościami
adaptacyjnymi, przynajmniej dwóch z następujących sfer:
Dbanie o siebie,
Troska o siebie,
Troska o innych,
Higiena,
Dbanie o własne bezpieczeństwo,
Życie rodzinne,
Umiejętność korzystania z zabezpieczenia społecznego,
Życie społeczne i komunikacja,
Życie zawodowe,
Życie szkolne,
Czas wolny.
Twórcą inteligencji wielorakiej jest Gardner, który wyróżnia siedem rodzajów inteligencji:
Językowa,
Logiczna,
Przestrzenna,
Muzyczna,
Cielesno – kinestetyczna,
Interpersonalna,
Intrapersonalna.
Przyczyny upośledzenia:
Wewnątrzpochodne (empriopatia, gametopatia),
Zewnątrzpochodne
Czynniki upośledzenia:
Pierwotne:
1. choroba Aperta,
2. arachodektylia,
3. zrastanie palców,
4. choroba Kurzona (glezostoza),
5. skurcz Bebera,
6. choroby recesywne (oboje rodziców mają złe geny dla dziecka),
7. choroba Tizaksa
8. postać młodzieńcza i dziecięca,
9. choroba Spiemajertaksa (śmierć pomiędzy 5 a 10 rokiem trwania
choroby),
10. maszkaronizm (zła przemiana tłuszczowa),
11. fenyloketonuria (nieprawidłowa przemiana fenyloaniliny)
12. choroby sprzężone z płcią,
13. zespół Lewiego,
14. moczówka prosta (nerkopochodne),
15. aberacja chromosomalna (zespół Downa),
wtórne (nie omówione na wykładzie).
Mamy 22 pary chromosomów autosomalnych i jedną parę chromosomów płciowych:
trisomia – niewiadomy dodatkowy chromosom,
mozika i translokacja (przemieszczenie chromosomu na następny) – po 7,5 % całości
chromosomów
genów mamy w jenym chromosomie ponad 48 mln
w 1861 roku został opisany po raz pierwszy przypadek Downa u dzieci przez
Londona, który wyróżnił ponad 300 cech tzw. „mongolizmu” u dzieci z ta chorobą:
wymienię kilkanaście przedstawionych na wykładzie:
1. dzieci rodzą się wcześniej o dwa tygodnie,
2. niższa waga urodzeniowa,
3. krótsze dziecko,
4. głowa mniejsza,
5. bardziej okrągła głowa,
6. tył głowy spłaszczony,
7. uszy mniejsze,
8. nizej osadzone uszy,
9. przyrośnięty płatek ucha,
10. małżowina uszna zniekształcona i zrolowana,
11. krótki kanał słuchowy,
12. czoło lekko uwypuklone,
13. oczy mniejsze,
14. kształt migdałowaty,
15. skośność oczu (fałda nakątna),
16. dolna powieka dłuższa,
17. rzęsy proste,
18. plamki na tęczówce,
19. trzecia powieka (błona oka),
20. oczy szerzej rozstawione,
21. nos szerszy w nasadzie,
22. tendencja do polipów,
23. brak dotyku anioła,
24. usta mniejsze,
25. hipotonia języka,
26. uszkodzone kubki smakowe,
27. podniebienie gotyckie,
28. świszczący głos,
29. rozszczep podniebienia,
30. przerost trzeciego migdała,
31. zęby szabelkowate,
32. kości policzkowe wysunięte,
33. szyja krótka i na niej fałda,
34. klatka piersiowa rozbudowana,
35. łokcie zagięte do środka,
36. dodatkowe żebro,
37. brak nadgarstka,
38. dłonie szersze,
39. chwyt obejmujący (mały palec krótszy, paliczek do środka, kciuk wychodzi
niżej),
40. brak linii papilarnych,
41. wybroczyny plamkowe,
42. duży rozstaw między palcami,
43. płaskostopie,
44. dysplazja biodra (chód bujany),
45. głos niski i ochrypły,
46. rozwój płciowy u kobiet bez problemów, natomiast u mężczyzn występują
plemniki martwe,
47. skóra dziecka musi być często natłuszczana,
48. dzieci z tą chorobą są uparte,
49. trudne w mobilizacji,
50. łatwo się denerwują i złoszczą.
Macierzyństwo
Narodziny dziecka niepełnosprawnego to zagrożenie genetyczne i na które nie mamy żadnego
wpływu. Przeprowadza się w celach profilaktycznych badania prenatalne aby
zminimalizować ryzyko urodzenia się dziecka „chorego”. Trwałe usunięcie ciąży (aborcja)
przebiega tylko i wyłącznie w trzech przypadkach:
gwałt,
zagrożenie życia dziecka,
w ciężkiej chorobie dziecka
Aminocenoza – najlepsza metoda w badaniach prenatalnych – jest to badanie wody płodowej
kobiety.
Preimplatacyjne badanie – określenie ryzyka upośledzonego, jest to badanie komórek
macierzystych.
Fazy występujące u kobiet po urodzeniu dziecka niepełnosprawnego:
faza I to faza szoku po urodzeniu dziecka, występuje tu tzw. Trauma pierwszej
informacji, dlatego lekarz mówiąc kobiecie o takiej sprawie musi być bardzo delikatny
i czuły oraz powinien mówić spokojnym głosem dla jak najmniejszego stresu dla
kobiety,
II faza – to kryzys emocjonalny, bowiem diametralnie zmienia się rzeczywistość
wychowania dziecka upośledzonego, i niestety w tej fazie często dochodzi do
rozpadów związków małżeńskich, bowiem matka czuje się winna chorobie dziecka,
III faza – to faza pozornej adaptacji, bowiem zaczynamy dostrzegać symptomy
poprawienia się sytuacji życiowej, oraz przychodzi nadzieja matce że jej dziecko
odzyska zdrowie (przynajmniej w pewnym stopniu),
IV faza – to konstruktywna adaptacja – jest to faza korzystna dla dziecka oraz dla
rodziców. Pojawia się gdy dziecko nie zajdzie dalej niż jego rodzice w rozwoju, ale że
rozwija się chociaż w najmniejszym stopniu.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)