Odwodnienie osadów - suszenie termiczne Proces ten wykorzystywany jest do przyspieszenia usuwania wody z osadów poprzez kontakt z gorącym powietrzem lub gorącymi gazami spalinowymi. Suszenie termiczne jest często uzupełniającym stopniem odwadniania osadów przed ich spaleniem. Do suszenia wykorzystuje się suszarki rozpyłowe, obrotowe itd. Suszarki rozpyłowe działają na zasadzie kontaktu rozpylonego osadu z gorącym powietrzem lub spalinami, najczęściej w przeciwprądzie. Ze względu na dużą powierzchnię kontaktu czas suszenia jest krótki (sekundy) a efektywność odwadniania duża. Suszarki tego typu stosowane są do odwadniania osadów spalanych w piecach fluidalnych lub do odwadniania osadów wykorzystywanych do celów rolniczych (łatwość granulowania osadów). Suszarki obrotowe działają na zasadzie zbliżonej do pieców obrotowych w przemyśle cementowym (mniej efektywne) lub zamkniętych przenośników ślimakowych. W ostatnim przypadku ślimak ogrzewany jest czynnikiem roboczym (gorące powietrze, gazy spalinowe), z którego ciepło przekazywane jest do transportowanego osadu, znajdującego się pomiędzy ślimakiem a obudową. Suszenie termiczne jest procesem energochłonnym. Szacunkowo można przyjąć, że na odparowanie 1 kg wody zużywa się tyle ciepła, ile potrzebne jest do ogrzania 10 kg żelaza do stanu płynnego. W suszeniu termicznym trzeba stosować kilka wymienników ciepła aby zminimalizować zapotrzebowanie na energię cieplną. Odparowaną z osadu wodę należy z czynnika suszącego wydzielić (schłodzenie, wymienniki ciepła) i następnie zawrócić do układu oczyszczania ścieków. W suszeniu termicznym nie występuje rozkład związków organicznych zawartych w osadzie. Suszenie termiczne może być związane z uciążliwością zapachową, co wymaga nieraz dezodoryzacji czynnika suszącego.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)