To tylko jedna z 6 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Odrodzenie się filozofii pitagorejskiej, kolejne fazy jej rozwoju oraz końcowa fuzja neopitagoreizmu z medioplatonizmem Źródła, przedstawiciele, nurty i cechy pitagoreizmu epoki hellenistycznej i epoki Cesarstwa Losy szkoły pitagorejskiej Stara szkoła pitagorejska, która istniała do początków IV wieku przed Chrystusem wywarła duży wpływ na Platona. Pitagorejczykiem, który sprzedał pilnie wcześniej strzeżoną naukę zakonu, był najprawdopodobniej Filolaos. Za jego czasów szkoła musiała przeżywać kryzys, gdyż po jego śmierci nie wydała już godnych uwagi przedstawicieli. Wątki pitagorejskie nie znikły jednak, gdyż zostały przez Platona przeszczepione na grunt pierwszej Akademii, a dopiero w późniejszych latach - wraz z Akademią - upadły.
Poczynając od I wieku przed naszą erą, wraz z odżyciem wymagań spirytualistycznych i religijnych, odżył i pitagoreizm - szczególnie w Rzymie i Aleksandrii. Różnice między tym nowym pitagoreizmem a filozofią starej szkoły pitagorejskiej skłoniły badaczy do określenia go mianem „neopitagoreizmu”.
Falsyfikaty pism przypisywanych dawnym pitagorejczykom pochodzące z epoki hellenistycznej i z epoki Cesarstwa, ich geneza i prawdopodobne znaczenie Pod imionami Pitagorasa i jego uczniów puszczono w obieg wiele nieautentycznych pism (pseudoepigrafii), których nieautentyczność da się stwierdzić, gdy wziąć pod uwagę fakt, że nawiązują one do nauk późniejszych. Tymi naukami często są nauki Platona lub Arystotelesa. Jasny jest więc cel tego oszustwa; jest nim przypisanie pitagorejczykom zasługi stworzenia danej nauki. Chodziło zatem o niezwykle naiwną próbę ponownego wylansowania filozofii pitagorejskiej. Należy próby te wyraźnie rozgraniczyć od działalności neopitagorejczyków, mówiących własnym głosem, pod własnymi nazwiskami.
Neopitagore jczycy znani z imienia Pierwszym neopitagorejczykiem znanym z imienia, który zreorganizował pitagoreizm jako sektę i szkołę, jest Publius Nigidius Figulus. Urodził się on na przełomie II i I wieku przed Chrystusem, należał do kultury rzymskiej.
Na początku ery chrześcijańskiej działał tak zwany krąg Sekstiuszów, forsujący etykę podobną do etyki stoickiej. Filozofowie tego kręgu odeszli jednak od stoicyzmu i głosili, że dusza jest niecielesna.
Przedstawicielami neopitagoreizmu metafizycznego byli Moderatos z Gades (I wiek), Nikomachos z Gerazy (II wiek), Numenios z Apamei (II wiek) oraz Kronios (II wiek).
Cechy pitagoreizmu epoki hellenistycznej i epoki Cesarstwa Rysy szczególne „mediopitagoreizmu”:
(…)
… tego poglądu dzielili Monadę na pierwszą i drugą. Drugą postawili w opozycji do Diady i wyprowadzili z niej ciąg liczb, a pierwszą nazwali „Jednym”, czym zdają się zapowiadać plotyńskie hipostazy.
Moderatos wyróżniał: absolutnie transcendentalne pierwsze Jedno, drugie Jedno - świat inteligibilny (na tym poziomie znajduje się Diada - materia inteligibilna), dalej - Jedno-duszę i wreszcie świat zmysłowy…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)