Oczekiwania i wiarygodność
M, ceny i płace zwiększają się w jednakowym tempie π. Zdaniem rządu inflacja jest zbyt wysoka, trzeba ją obniżyć w długim okresie do π 2 . W krótkim okresie przedsiębiorstwa związane umowami zwiększają płace nominalne wg stopy inflacji π, w krótkim czasie nie są w stanie obniżyć tempa wzrostu cen. Obniżka stopy wzrostu nominalnej podaży pieniądza spowoduje spadek realnej podaży pieniądza. Ceny rosną szybciej niż M, spada popyt globalny, pojawia się bezrobocie przymusowe. Gospodarka przesuwa się po PC 1 do pktu A. Inflacja obniża się jedynie nieznacznie. Optymistyczny scenariusz: pracownicy wierzą, że inflacja się obniży, żądają niższej stopy wzrostu płac nominalnych bo myślą, że realne nie zmniejszą się. Bezrobocie osiąga U 1 (wyższe od U*), więc presja na obniżkę płac. Przesunięcie z pktu A do B. Krzywa PC 2 odpowiada nowej długookresowej stopie inflacji π 2 . Inflacja szybko spada. Kiedy inflacja jest niższa od stopy wzrostu ilości pieniądza, realna podaż pieniądza rośnie, popyt globalny rośnie, bezrobocie spada do poziomu naturalnego U*.
Pesymistyczny scenariusz: pracownicy nie wierzą, że rząd wytrwa przy stosowaniu restrykcyjnej polityki pieniężnej, sądzą że π będzie nadal stopą inflacji w długookresowej równowadze, nie godzą się na zmniejszenie skali podwyżek płac nominalnych. Państwo zwiększa podaż pieniądza wg niższej stopy wzrostu π2, to w krótkim czasie ceny rosną szybciej niż M. Realna podaż pieniądza znowu się zmniejsza, popyt globalny dalej spada, bezrobocie rośnie, przesunięcie w dół po krzywej PC1. Rząd nie wytrzymuje, bezrobocie zbyt wysokie, zwiększa M by pobudzić popyt globalny. Przesunięcie w górę po krzywej PC1 aż do osiągnięcia równowagi w pkcie E.
Im wcześniej ludzie uwierzą, że długookresowa stopa inflacji się obniży, tym wcześniej złagodzą swoje żądania płacowe.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)