To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
D.19.1.1pr. 190
Podany Tekst pochodzi z księgi 19 Digestów justyniańskich. Jego autorem jest Paulus, jurysta rzymski, żyjący na przełomie II/III wieku.
Przedstawiona została sytuacja, w której niewolnik należący do podmiotu A, został zabity przez B. Problem stanowi kwestia odszkodowania, w momencie kiedy, niewolnik był synem człowieka wolnego. W Rzymie nie miało znaczenia, że chodzi o zabicie osoby bliskiej dla powoda. Niewolnik był składnikiem majątku.
Kazus dotyczy więc obliczenia wysokości odszkodowania. Jest to odpowiedzialność wynikająca z I rozdziału LEX AQUILIA, gdyż chodzi o zabicie cudzego niewolnika.
Problemem jest obliczenie wartości straty. Obliczamy ją na podstawie tego ile niewolnik był wart w ciągu ostatniego roku przed zabiciem. Poza tym można domagać się tylko wartości rynkowej danego niewolnika, a nie tyle ile dla nas subiektywnie znaczył.
Ulpian wspierając się opinią wcześniejszego od siebie o około 100 lat Sekstusa Pediusa jednoznacznie deklaruje, że wartość bezpośredniego uszczerbku majątkowego określa się według ogólnego wyobrażenia o wartości utraconej rzeczy.
W końcowej części tekstu prawnik dodaje, że tak określona kwota może być jedynie powiększona o wartość korzyści utraconych w następstwie bezpośredniej szkody korzyści lub o poniesione z tego powodu wydatki, np. jeśli próbowaliśmy ratować życie niewolniku i ponieśliśmy w związku z tym jakieś straty.
„więcej moglibyśmy osiągnąć gdybyśmy mogli coś osiągnąć” odnosi się do utraconych korzyści, np. dany niewolnik miał zapisane w testamencie jakieś pieniądze, a ten zmarł, nie odziedziczył, a co za tym idzie my tych pieniędzy również nie otrzymaliśmy - są to nasze utracone korzyści.
Tekst ten pokazuje, że wyobrażeniu jurystów rzymskich szkoda miała charakter majątkowy. Celem przysługującej poszkodowanemu skargi było usunięcie skutków szkody i dlatego wymagano, aby zasądzona szkoda była ustalona według obiektywnych kryteriów wyceny majątkowej.
D. 19.2.30pr. str.192
Fragment pochodzi z księgi 19. Digestów. Jego autorem jest Alfenus, jeden z jurystów rzymskich.
Najemca w tej sytuacji płaci 300 za wynajęcie całego domu czynszowego i jednocześnie odnajmuje innym poszczególne lokale otrzymując od nich 400. Właściciel wynajmujący zburzył kamienicę, powołując się na jej wadliwość, przez co nie dopełnił swoich obowiązków, gdyż stała się ona niezdatna do zamieszkiwania. W podanym kazusie głównym problemem jest kwestia zakresu odpowiedzialności osoby wynajmującej nieruchomość, jeżeli nie dopełniła ona obowiązku utrzymania w należytym porządku przedmiotu najmu.
Między podmiotami została zawarta umowa LOCATIO - CONDUCTIO. Nie ma ona bezpośredniego odpowiednika w dzisiejszych czasach, lecz najbardziej odpowiada dzisiejszemu najmowi i dzierżawie, których rzymianie nie rozróżniali.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)