Neurobiologiczny mechanizm bólu w anemii sierpowatej

Nasza ocena:

5
Pobrań: 35
Wyświetleń: 714
Komentarze: 0
Notatek.pl

Pobierz ten dokument za darmo

Podgląd dokumentu
Neurobiologiczny mechanizm bólu w anemii sierpowatej - strona 1 Neurobiologiczny mechanizm bólu w anemii sierpowatej - strona 2 Neurobiologiczny mechanizm bólu w anemii sierpowatej - strona 3

Fragment notatki:


Neurobiologiczny mechanizm bólu w anemii sierpowatej (SCD) Ból jest związany z ludźmi żyjącymi z anemią sierpowatą, jednakże neurobiologia bólu w tej chorobie pokazuje złe zrozumienie. Podczas, gdy ten ból był pierwotnie związany z uszkodzeniami wewnętrznych i somatycznych tkanek z naczyniowo-zamkniętym przypadkiem. Badania wykazały, że składnik bólu SCD może być związany z procesem neuropatycznym. Znacząca wiedza została uzyskana z badań molekularnych i neurobiologicznych mechanizmów prowadzących do i utrzymujących ból neuropatyczny. Niektóre z najbardziej obiecujących dowodów sugerują większą rolę kinaz proteinowych C i CA2+/calmodulinozależnych kinaz proteinowych 2 i ich interakcji z receptorami N-metylo-D-aspartanowymi i potencjalnie krótkotrwałymi receptorami - receptorami wanilloidowymi w rozwoju bólu neuropatycznego. Ostatnio dowód badań sugeruje, że te ścieżki są ważne w bólu SCD. Poprzez łączenie z powstającymi parami zwierząt z bólem SCD, możemy zacząć wyjaśniać neurobiologiczny mechanizm podkreślający ból w SCD, który może prowadzić do lepszego zrozumienia i efektywnych terapii. Wprowadzenie Ból i SCD są tak blisko splecione, że afrykańskie plemienne słowo dla tego schorzenia wymawiane od stu lat zanim Herrick opisał tą chorobę w zachodniej literaturze jest onomatopeją dla bólu. Z drugiej strony, były prowadzone znaczące badania, które wyjaśniały neurobiologiczne mechanizmy, prowadzące do innych chronicznych warunków bólu, obejmujących ból neuropatyczny. Ból neuropatyczny jest definiowany jako uporczywy ból, wynikający z uszkodzeń zewnętrznych części układu nerwowego lub zaburzonej komunikacji pomiędzy układami nerwowymi. Ten syndrom jest często widoczny u pacjentów chorych na takie choroby jak cukrzyca, opryszczka, fibromylagia, AIDS i syndrom bólu kompleksu regionalnego tak samo, jak te z postradiacyjnym bólem. Dużo z tych doświadczeń pacjentów jest wytrwale spontanicznym bólem i jednocześnie bólem stymulowanym. Ten drugi jest charakteryzowany poprzez allodynię (ból normalnie nieszkodliwy i stymulowany nisko-przedsionkowo) oraz hiperalgezję (uwydatniający ból w odpowiedzi na szkodliwą stymulację). Niedawne dowody badań nad pacjentami z SCD i transgenicznymi modelami SCD sugerują obecność bólu neuropatycznego. Zjawisko bólu neuropatycznego w SCD jest przeciwne do powszechnie wiadomego wierzenia, że ten ból jest tylko nocyceptywny i to może mieć źródło w naszym rozumieniu SCD. Mechanizmy molekularne podkreślające ból neuropatyczny, które mogą być związane z bólem SCD: z naciskiem na sygnalizację, zawierające kinazę proteinową. Niektóre inne aspekty mechanizmu związanego z bólem neuropatycznym zawierającym aktywację gleju przeciwzapalne lub pronoceptywne cytokiny i receptory chemokinowe i transportery mogą być znalezione w wielu, świetnych pracach naukowych. Te mechanizmy nie są zwykle stosowane w badaniach nad bólem SCD.

(…)

… leukotrienin albo prostaglandyn ułatwiająca potencjał czynnościowy w PAN. W dodatku w szlaku arachidonowym, wiele substancji chemicznych aktywuje PAN, kiedy wyciekają z komórki albo są uwalniane do przestrzeni wewnątrzkomórkowej jako składnik odpowiedzi zapalnej. Na przykład, potas i histamina są wydzielane ze zniszczonej komórki i bradykinina jest niszczona z kininogenu osoczowego, jako składnik wydzielania zapalnego. Inne związki chemiczne są uwalniane z płytek (serotonina) albo komórek tucznych (histamina). Wystarczająca koncentracja tych związków chemicznych wokół PAN może powodować, że PAN jest transdukowany z potencjałem czynnościowym i potem transmitowany do grzbietowego, kręgowego rogu. Te związki chemiczne biorą udział w kombinacji pobudzania PAN, umożliwienie to zapala z bodźcami mniejszymi niż zazwyczaj. Ponadto, jeśli PAN jest transdukowany i potencjał czynnościowy jest zapoczątkowany, PAN uwalnia z siebie związki chemiczne, jeden z nich jest substancją P, która jest akumulowana w końcowych zakończeniach PAN i uwalniana poprzez retrogradowy proces. W tym wypadku substancja P uwrażliwia PAN, rozszerza pobliskie naczynia krwionośne, które prowadzą do lokalnego obrzęku i powodują uwolnienie…
…, noradrenalina) pobudzają PAN, natomiast inne (np. leukotrieny, prostaglandyny, substancje P) uczulają na efekty innych mediatorów neuronalnej transdukcji, które jeśli tylko wystarczająco wielki, rezultat jest w potencjale czynnościowym transmitowany do rdzenia kręgowego. Specyficznie, kiedy komórka jest uszkodzona, fosfolipidy i inne substancje są uwalniane z komórki. Uwolnienie fosfolipidów rozpoczyna szlak…
… opisywano jako składniki w zewnętrznym środowisku otaczającym PAN. Jeśli jeden albo wszystkie związki zostaną usunięte ze środowiska zewnętrznego, to potencjał czynnościowy PAN może nie być transmitowany do CNS. Liczne nieopioidowe leki przeciwbólowe hamują te związki chemiczne i skutkuje to usunięciem składników środowiska zewnętrznego, co powoduje aktywację PAN. Leki, które blokują produkcję…
…. Receptor NMDA jest dla ligandu bramką kanału jonowego i jest otwierany, kiedy receptor jest wiązany do glutaminianu, a błona jest wystarczająco zdepolaryzowana. Potem jest odpowiednio odłączany magnez, który znajduje się w porze i blokuje kanał w stanie spoczynkowym. Aktywowany receptor NMDA jest wysoce przepuszczalny dla przepływu wapnia. To może być także pokazywane w taki sposób, że antagonistyczny…
… w wiele Ca2+- pośredniczących procesów komórkowych, w tym w biosyntezę neurotransmiterów, wydzielanie hormonów, uwalnianie neuroprzekaźników, ekspresję genów i plastyczności neuronalną. W tej rodzinie kinaz, CaMKII alfa jest najbardziej intensywnie badanym izoformem, stwierdzono, że reguluje transdukcję synaptyczną przez fosforylację kanałów jonowych i sygnałową transdukcję cząsteczek w postsynaptycznej…
…. Myszy NY1DD, o łagodnej patologii SCD i braku hemolizy, zostały zbadane pod kątem zachowań bólu. W cieplnych testach nocyceptywnych, w których ciepło promieniowania było zastosowana na grzbietowej stronie ogona, opóźnienie szybkiej odpowiedzi trzepnięciem ogona było porównywane u myszy NY1DD i C57B1/6 myszy kontrolnej. W czasie 10 tygodni, myszy NY1DD wykazały więcej szybkich trzepnięć ogonem…
... zobacz całą notatkę



Komentarze użytkowników (0)

Zaloguj się, aby dodać komentarz