Neoklasyczna teoria wyboru konsumenta.
Krzywa Engela - odnosi ilość dóbr nabywanych przez konsumenta do jego dochodu.
Model zachowań, z których są wyprowadzone zależności takie jak krzywa popytu czy krzywa Engiela składa się z trzech składników:
rzeczy które konsument uważa za pożądane - przedmioty wyboru
ograniczenia wyboru
gusta lub preferencje.
Przedmiotem wyboru jest struktura konsumpcji mierzona kombinacją dóbr. Linia ograniczenia budżetowego (bb) oddziela te kombinacje na które konsumenta stać (poniżej) od tych, na które go nie stać (powyżej). Jej kształt wyznacza się ze wzorów:
oraz , gdzie M - dochód nominalny (pieniężny) konsumenta, px - cena dobra x, py - cena dobra y, X - nabyta ilość dobra x, Y - nabyta ilość dobra y.
Zmiany M przesuwają tę prostą równolegle, zmiany px powodują obracanie wykresu wokół punktu przecięcia z osią OY, a zamiany py powodują obracanie krzywej wokół punku przecięcia z osią OX. Założenia dotyczące wyboru konsumenta:
każde kombinacje dóbr mogą być wzajemnie porównane
preferencje są przechodnie - konsument postępuje racjonalnie (tzn. z faktu, że A jest lepsze od B i B jest lepsze od C wynika, że A jest lepsze od C).
preferowana jest każda kombinacja, która zawiera więcej dobra X i nie mniej dobra Y (i vice versa) - konsument pragnie maksymalizować użyteczność.
krzywe obojętności nie przecinają się.
Kształt krzywej obojętności (ciągła, ujemnie nachylona, łagodnie wklęsła) nie jest koniecznością. Zgadza się jednak z intuicją i wynika z malejącej krańcowej stopy substytucji dóbr. KSS dobra Y na X jest to stosunek ilości dobra X niezbędnego do skompensowania małej utraty dobra Y do wielkości tej utraty dobra Y. Mapa obojętności pokazuje ja użyteczność zmienia się w zależności od poziomu i struktury konsumpcji. Użyteczność porządkowa informuje, który koszyk jest lepszy a który gorszy. Użyteczność kardynalna informuje o ile dany koszyk jest lepszy/gorszy od innego.
Konsument jest w równowadze, gdy wybrana kombinacja leży na najwyższej krzywej obojętności, w punkcie styczności z ograniczeniem budżetowym. Punkt równowagi możemy określić jako zrównanie krańcowej stopy substytucji z relacją cenową dóbr.
Ścieżka ekspansji dochodowej (income consumption curve) jest to linia łącząca punkty styczności krzywych obojętności z zmieniającym się poziomem ograniczenia budżetowego. Jeśli konsumpcja spada, gdy dochód wzrasta to mamy do czynienia z dobrem niższego rzędu. Jeśli konsumpcja rośnie wraz ze wzrostem dochodu, to dobro jest normalne. Charakterystyka dóbr może się zmieniać w zależności od poziomu dochodu.
(…)
… punkcie to krańcowa skłonność do konsumpcji. Przeciętna skłonność do konsumpcji to stosunek wydatków na dobro do całego dochodu. Iloraz KSK do PSK to elastyczność dochodowa popytu. Wzory:
; ; .
Krzywą popytu wyprowadza się z krzywej ekspansji cenowej w sposób analogiczny do krzywej Engela. Współczynnik kierunkowy krzywej popytu to . Elastyczność cenowa popytu jest analogiczna do elastyczności dochodowej:
.
Gdy ECP = -1, to zmiana ceny nie powoduje zmiany wydatków. Wynika to z faktu, że .
Mieszana elastyczność popytu to zamian popytu na dobro X podzielona przez zmianę ceny dobra Y:
. MEP > 0, gdy dobra są substytucyjne i MEP < 0, gdy dobra są komplementarne (por. kierunek zmiany popytu wywołany zmianą ceny).
Ogólnie: , gdzie a1 to udział X w wydatkach, a a2 to udział Y w wydatkach.
…
…:
.
Gdy ECP = -1, to zmiana ceny nie powoduje zmiany wydatków. Wynika to z faktu, że .
Mieszana elastyczność popytu to zamian popytu na dobro X podzielona przez zmianę ceny dobra Y:
. MEP > 0, gdy dobra są substytucyjne i MEP < 0, gdy dobra są komplementarne (por. kierunek zmiany popytu wywołany zmianą ceny).
Ogólnie: , gdzie a1 to udział X w wydatkach, a a2 to udział Y w wydatkach.
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)