To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Nawierzchnia mostu
Nawierzchnia jest tym elementem konstrukcji, po którym odbywa się ruch. Konstrukcja nawierzchni zależy od rodzaju ruchu jaki po niej się odbywa. W związku z tym można wyróżnić nawierzchnie na mostach drogowych, tramwajowych, kolejowych i ciągach pieszych. Nawierzchnia na mostach kolejowych może być dwojakiego rodzaju:
- typu otwartego (rys, 5.9a),
- typu zamkniętego (rys. 5.9b).
W nawierzchniach typu otwartego szyny są mocowane do mostownic (specjalnych podkładów drewnianych), opierających się bezpośrednio na podhiżnicach, niekiedy również na dźwigarach głównych, za pomocą specjalnych centrujących podkładek. (W starszych rozwiązaniach mostownice opierały się bezpośrednio na pasach górnych podłużnie lub dźwigarów głównych). Maksymalny rozstaw mostownic nie może przekraczać 700 mm. Tego typu nawierzchnie, niegdyś bardzo popularne, aktualnie stosuje się na nowych obiektach incydentalnie i to głównie na małych. Przepisy wręcz zakazują stosowania tego typu nawierzchni na mostach, w których przęsła mają długość przekraczającą 30,0 m (z uwagi na komfort jazdy) czy zlokalizowanych nad innymi ciągami komunikacyjnymi, niezależnie od rozpiętości przęseł (ze względu na bezpieczeństwo użytkowników przestrzeni pod obiektem). W nawierzchniach typu zamkniętego tor układa się na podsypce z tłucznia, podobnie jak na szlaku. Szerokość koryta balastowego pod pojedynczym torem powinna wynosić co najmniej 4,40 m, a głębokość nie mniej niż 0,75 m, mierząc od główki szyny. Grubość tłucznia pod podkładem powinna wynosić min 0,30 - 0,35 m.
Sporadycznie spotyka się rozwiązania, w których szyny mocuje się bezpośrednio do konstrukcji pomostu czy wręcz dźwigarów głównych. Występują one z reguły na bocznicach lub liniach lokalnego znaczenia, w przypadkach gdy konieczne jest maksymalne zmniejszenie wysokości konstrukcyjnej.
Nawierzchnia w mostach drogowych powinna charakteryzować się dwoma istotnymi cechami: mieć dobrą przyczepność do kół pojazdów oraz odpowiednią trwałość. Powinna również łatwo odprowadzać wodę z jezdni. W tym celu musi mieć wykształcone odpowiednie spadki poprzeczne i podłużne. W mostach drogowych nawierzchnia może być drewniana (mosty tymczasowe), z kostki kamiennej ułożonej na podsypce piaskowej (rozwiązania aktualnie nie stosowane), z betonu cementowego lub bitumiczna (rys. 5.27). Współcześnie najbardziej popularna, ze względu na wiele zalet (łatwość układania, dobra przyczepność do kół pojazdów) jest na-wjęrzclmiabita^ reguły składa się z dwóch warstw: warstwy sczepnej (peł-
niącej równocześnie funkcje warstwy ochronnej dla izolacji) oraz warstwy ścieralnej, tj. takiej po której odbywa się ruch. Łączna grubość nawierzchni bitumicznej waha się przeciętnie w granicach 9 - 10 cm. Spotyka się różne rozwiązania nawierzchni bitumicznej. Obie warstwy mogą być wykonane z betonu asfaltowego (z reguły o różnej średnicy ziaren kruszywa i innej strukturze - w dolnej warstwie mniejsza porowatość i mniejsza średnica ziaren kruszywa), obie warstwy mogą być wykonane z asfaltu
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)