Nauka ascetyczna - definicja

Nauka ascetyczna. Słowo Boże, zawarte w Piśmie św. uważa Bazyli za wyłączną normę życia ascetycznego. Jego pouczenia, zawarte w Regułach , są praktycznym zastosowaniem nauki Pisma św., szczególnie Ewangelii i Listów Pawłowych, do konkretnych sytuacji życiowych. Zdecydowany priorytet w życiu duchowym przyznaje miłości Boga, która wymaga wyłącznej uwagi i niepodzielnego serca. Chrześcijanin odchodząc od świata winien być wolny od trosk i niepokójów, by osiągnąć wewnętrzny pokój ( hesychia ). Uznawał zdecydowaną wyższość życia cenobickiego nad eremickim. Życie we wspólnocie umożliwia praktykowanie miłości bliźniego oraz pomaga skuteczniej walczyć z wadami oraz ćwiczyć się w cnotach. Podstawą ascezy jest zespolenie życia kontemplacyjnego z aktywnym. Za ważny środek doskonalenia uważał pracę fizyczną, którą zalecał w miejsce wyszukanych umartwień. Modlitwę rozumie jako nieustanną pamięć o Bogu i świadomość Jego obecności i spojrzenia. Przyznawał ważną rolę ubóstwu i posłuszeństwu. Łączy surowość z umiarkowaniem. “Monastycyzm bazyliański pozostanie bardziej rodzinny i personalistyczny, a jego struktury będą tworzyć wspólnoty autonomiczne, pozbawione centralizacji” (J. Gribomont). ... zobacz całą notatkę