Na czym opierają się poglądy antycznych Sceptyków? Jakie znaczenie dla filozofii nowożytnej posiadał idealizm? Wskaż na konkretne przykłady, zinterpretuj je. (zrobione w pytaniu 20)
Sceptycyzm był jednym z wielkich obozów filozoficznych epoki hellenistycznej, powstałym na przełomie IV i III wieku p.n.e. Jako szkoła filozoficzna sceptycyzm odróżniał się wyraźnie od innych obozów, gdyż nie budował nowych teorii, a jedynie krytykował i negował inne. Sceptycy sami nazywali siebie „wstrzymującymi się od sądu” (efektycy), „szukającymi” (zetetycy) lub „rozpatrującymi” (sceptycy). Spośród tych nazw przyjęła się ostatnia i stąd „sceptycyzmem” nazywa się stanowisko zaprzeczające możliwości poznania prawdy.
ROZWÓJ SCEPTYCYZMU
Sceptycyzm starożytny przechodził przez różne fazy i odmiany. Początkowo miał charakter praktyczny - stanowił nie tyle najprawdziwszą, co najwygodniejszą postawę życiową; później stał się doktryną wyłącznie teoretyczną - kwestionował radykalnie możliwość jakiejkolwiek wiedzy, także krytykował wiedzę już zdobytą. Sceptycyzm praktyczny i radykalny głosili pirroniści, a teoretyczny i krytyczny - głównie akademicy.
Starożytny sceptycyzm dzieli się na 3 okresy:
pierwotny pirronizm - III w. p.n.e., Pirron i jego uczeń Tymon. Sceptycyzm o charakterze praktycznym, podobny do pierwotnego stoicyzmu i epikureizmu - jednak to raczej Pirron oddziaływał na młodszych od siebie Zenona i Epikura niż odwrotnie, on również pierwszy przedstawił swe teorie.
PIRRON - żył w l. 376 - 286 p.n.e., z zawodu malarz, filozofii poświęcił się dopiero w wieku dojrzałym, uczeń Anaksarcha z Abdery. Jego poglądy ukształtowała nauka Demokryta, a potem magowie i asceci indyjscy, z którymi spotkał się podczas wyprawy Aleksandra do Azji; w ich obojętności dla życia i cierpienia dostrzegł najlepszy środek do zdobycia szczęścia. Myśl tę rozwinął w teorii i wykorzystał w swym życiu. Postawa nieczuła wobec życia, kwintesencja mądrości Wschodu, była obcym motywem, który trafił dzięki Pirronowi do filozofii greckiej. Po powrocie z Azji założył szkołę w Elidzie. Cieszył się powszechnym uznaniem, zwolniono go od płacenia podatków i obrano najwyższym kapłanem. Nie pozostawił pism, gdyż uważał, że wiedzy zdobyć nie można. Stał się patronem późniejszych sceptyków.
TYMON z FLIUNTU - 325-235r. p.n.e., wykształcony w Megarze, potem trafił do Elidy, uczeń Pirrona. Później osiadł w Atenach, żyjąc z nauczania retoryki i filozofii. Jego sceptycyzm nie był jednoznaczny z postawą Pirrona - z jednej strony posiadał jego rezygnacje, z drugiej sarkastyczną żyłkę, która nakazywała mu wszędzie szukać fałszu. Pisał wiele: traktaty filozoficzne, tragedie, komedie, wiersze satyryczne.
(…)
…” Menodot i Sekstus Empiryk.
O sceptykach tego okresu nie ma wiadomości personalnych.
PISMA
Z pism sceptyków zachowały się jedynie pisma Sekstusa Empiryka z III w. n.e.: „Zarysy Pirrońskie” (3 księgi referujące poglądy sceptyków i ich argumenty za niemożnością wiedzy ogólnej, logicznej, fizykalnej i etycznej) oraz „Przeciw matematykom” (11 ksiąg w formie polemiki przeciw dogmatyzmowi filozofów i uczonych…
…. Jego sceptycyzm nie był jednoznaczny z postawą Pirrona - z jednej strony posiadał jego rezygnacje, z drugiej sarkastyczną żyłkę, która nakazywała mu wszędzie szukać fałszu. Pisał wiele: traktaty filozoficzne, tragedie, komedie, wiersze satyryczne. akademizm - III i II w. p.n.e., tzw okres „średniej Akademii”; sceptycyzm znalazł tu swych zwolenników, m.in. Arkezylaosa i Karneadesa.
ARKEZYLAOS - 315-241r. p.n.e…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)