To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Mikroskop metalograficzny
Badania mikroskopowe miały na celu obserwacje odpowiednio przygotowanej powierzchni próbek za pomocą mikroskopu pod znacznym powiększeniem. Celem tego badania było określenie struktury badanego materiału, jego jednorodności, mikrostruktury, wielkości ziarna, wtrąceń niemetalicznych, mikropęknięć, określenie zgniotu, czy też składu chemicznego. Podstawowym narzędziem wykorzystywanym podczas badania był mikroskop metalograficzny. Schemat optyczny typowego mikroskopu metalograficznego przedstawia poniższy rysunek. Źródłem światła jest lampa żarowa L, o gęsto skręconym włóknie, z której promienie świetlne przechodzą przez kondensor K, przesłonę aperturową PA (zmniejszającą ilość światła tworzącego obraz, ale powodującą zwiększenie głębi ostrości), pomocnicze soczewki S , przesłonę pola widzenia P (odcinającą promienie zewnętrzne, które wywołują wady optyczne), pomocnicze soczewki S i padają na szklaną płytkę płaskorównoległą PP, która częściowo przepuszcza światło, a częściowo je odbija. Promienie świetlne odbite od płytki przechodzą przez obiektyw Ob i padają na obserwowaną powierzchnię Z, odbijają się od niej, przechodzą ponownie przez obiektyw a następnie przez wspomnianą płytkę płasko równoległą i okularOk do oka obserwatora lub na matówkę mikroskopu. Często między płytką płasko równoległą, a okularem znajduje się pryzmat Pr, zmieniający kierunek odbitych promieni świetlnych i umożliwiający osadzenie okularu pod określonym kątem do obiektywu. Zasadniczą częścią mikroskopu metalograficznego jest obiektyw, który charakteryzuje się dwiema wielkościami: powiększeniem i liczbą aperturową A. Jeżeli przez d oznaczyć zdolność rozdzielczą (tj. najmniejszą odległość między dwoma punktami lub liniami dającymi się rozróżnić jako osobne obiektywy), a przez λ długość fali świetlnej, to d = λ / A
Jednocześnie A = n sin α/2
gdzie: n - współczynnik załamania światła,
α - kąt rozwarcia przedniej soczewki obiektywu.
Z powyższego widać więc, że zdolność rozdzielcza obiektywu przy danej długości fali świetlnej może być zwiększona tylko przez powiększenie liczby aperturowej, a ta z kolei przez powiększenie współczynnika załamania światła. Jak wiadomo współczynnik załamania światła dla powietrza wynosi 1. Aby go powiększyć między przednią soczewkę obiektywu a obserwowany zgład wprowadza się specjalne ciecze (np. olejek cedrowy), zwane cieczami immersyjnymi o współczynniku załamania światła znacznie większym od 1 (dla olejku cedrowego
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)