Miasta późnośredniowieczne w Polsce

Miasta późnośredniowieczne w Polsce to okres od XIII do XV wieku. W tym czasie wprowadzono w Polsce nową organizację prawną miasta jaką było prawo magdeburskie i prawo lubeckie. Charakteryzowały się regularnym układem ortogonalnym. Rynek był najważniejszą częścią miasta, niewielki jeśli chodzi o powierzchnię, kwadratowy bądź prostokątny. Wyposażony w urządzenia służące handlowi i samorządowi, który rozwijał się w tym okresie. Sprzedawane tu były wytwarzane przez gospodarstwa produkty. Najbardziej reprezentatywną częścią rynku był ratusz. W jego sąsiedztwie znajdował się kościół parafialny. Miasto było obwarowane fosą oraz 4 bramami skierowanymi w czterech kierunkach świata. Nowe miasto otrzymywało regularną siatkę ulic dzielącą je na prostokątne bloki. Miasta regularne w Polsce wykazują pewne zróżnicowania. Układy proste czyli charakterystyczna siatka szachownicowa, prostokątna. Występują również układy złożone regularne z szachownicową lub prostokątna siatką ulic łączące cechy wcześniejszych i nowych układów oraz układy zespolone złożone z dwóch lub więcej struktur urbanistycznych. W późnośredniowiecznych miastach w Polsce dążono do centralizacji. Poza strukturą miejską również znajdowały się drobne osady.
... zobacz całą notatkę