To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
METODA INDYWIDUALNYCH PRZYPADKÓW
Ujęcie pedagogiczne:
Metoda indywidualnych przypadków wywodzi się z metod pracy socjalnej
rozwijanych w pedagogice opiekuńczej na przełomie i rozpowszechnionych w
latach dwudziestych naszego wieku. Działalność opiekuńcza wyrastając z ram
filantropii szukała naukowych podstaw swej pracy i bardziej skutecznych form
oddziaływania Ewolucja szła od filantropii do pracy socjalnej na naukowych
podstawach opartej, od zwykłego ratownictwa do naukowej profilaktyki. Istota
metody indywidualnych przypadków polegała na przekonaniu, że upadek i nędza
mają przyczynę w słabości jednostki oraz, że warunkiem wydźwignięcia
człowieka w sytuacji kryzysowej jest wszechstronne rozpoznanie przyczyn
konkretnego przypadku i zindywidualizowana pomoc przewidująca obok
materialnych bodźców także wyzwalanie praktycznej aktywności człowieka i
psychicznej zaradności oraz wiary we własne siły. Metoda indywidualnych
przypadków wzbogacona potem o założenia metody grupowej i środowiskowej
stanowiła metodologiczną podstawę, na której wyrosła jedna z ważniejszych
metod badań pedagogicznych zwana dziś metodą indywidualnych przypadków.
Z metody pracy opiekuńczej zostały na grunt metody badawczej
przeniesione ogólne założenia poznawcze i generalna koncepcja wyrażająca się
w
skutecznej
pomocy
dla
konkretnego
przypadku.
Metoda indywidualnych przypadków w pedagogice sprowadza się do
biografii ludzkich. Odrzuca się więc takie rozumienie tej metody wedle której
odnosi się ona do badania układów społecznych, instytucji lub do badania
dynamiki wewnętrznej i przeobrażeń zbiorowości społecznej. Ograniczenie zaś
metody indywidualnych przypadków do analizy konkretnych, jednostkowych
przypadków wychowawczych ma uzasadnienie w historycznym rodowodzie tej
metody oraz utylitarnym sensie dla praktyki wychowawczej, której ta metoda
służy.
Badania w pedagogice sprowadzają się najczęściej do diagnozy, która
stanowi punkt wyjścia dla badań naprawczych, swoistej terapii. Bez
uwieńczenia badań pedagogicznych rezultatami praktycznymi, działalnością
terapeutyczną
odbiera
im
w
zasadzie
społeczny
sens.
Co to jest metoda indywidualnych przypadków:
Metoda indywidualnych przypadków jest sposobem badań polegającym
na analizie jednostkowych losów ludzkich uwikłanych w określone sytuacje
wychowawcze, lub na analizie konkretnych zjawisk natury wychowawczej
poprzez pryzmat jednostkowych biografii ludzkich z nastawieniem na
opracowanie diagnozy przypadku lub zjawiska w celu podjęcia działań
terapeutycznych w przedmiocie budowania uogólnień.
Techniki metody indywidualnych przypadków:
Najbardziej użyteczną techniką omawianej metody jest wywiad, a
uzupełnia go obserwacja i analiza dokumentów osobistych.
Jakimi problemami zajmuje się metoda indywidualnych przypadków:
Zajmuje się takimi problemami jak: trudności dydaktyczne i
wychowawcze a sytuacja rodzinna, funkcjonowanie rodzin zastępczych,
opiekuńczych itp. Najbardziej użyteczną techniką omawianej metody jest
wywiad, a uzupełnia go obserwacja i analiza dokumentów osobistych.
Zasady w stosowaniu metody indywidualnych przypadków
Bez względu na rodzaj przypadku w procesie pomocy muszą być realizowane i
towarzyszyć mu od pierwszego kontaktu z klientem określone reguły
postępowania:
a) zasada akceptacji - polegająca na respektowaniu podopiecznego jako osoby
ze wszystkimi jego problemami i trudnościami, zrozumienie dla jego
nieporadności, odmienności, szacunek dla jego osobistych decyzji i wyborów;
b) zasada komunikacji - nawiązanie interakcji opartej na jasności i precyzji
używanych pojęć, symboli lub terminów, rozumienie swoich intencji i
wypowiedzi, ról i przedsięwzięć (właściwa interpretacja komunikatów
werbalnych i niewerbalnych przez obie strony interakcji). Pracownik socjalny i
klient mają prawo nie zgadzać się ze sobą, czy też prezentować odmienne
preferencje do sposobu postrzegania lub rozwiązania problemu, ale muszą się
rozumieć;
c) zasada indywidualizacji - koncentruje się na tym, by pracownik socjalny,
korzystając z zasobu wiedzy i własnego doświadczenia zrozumiał, że jego
klient, będący w określonej sytuacji problemowej, choć jest podobny do całej
klasy ludzi w analogicznej sytuacji, musi być traktowany wyjątkowo. Pracownik
socjalny widzi specyfikę jego trudności oraz złożoności problemu i stara się
pomagać ze zrozumieniem: Jakie wzory zachowań są dominujące w jego relacji
z otoczeniem i jak można je wykorzystać w procesie pomocy? Jakie są potrzeby
i oczekiwania klienta nie tylko w odniesieniu do instytucji, ale przede
wszystkim względem pracownika socjalnego?
d) zasada uczestnictwa - aby podopieczny był w stanie przełamać swą niechęć
do aktywności i odzyskać równowagę psychiczną oraz zaangażować wszystkie
swoje siły w proces działań korygujących i naprawczych, musi od samego
początku aktywnie i świadomie uczestniczyć w tym procesie. Pracownik
socjalny już od nawiązania pierwszego kontaktu stara się określić charakter tego
uczestnictwa poprzez zastosowanie tzw. kontraktu socjalnego;
e) zasada zaufania i poszanowania prywatności - by klient mógł w pełni
uczestniczyć w procesie rozwiązywania swoich problemów, był w stanie
zaakceptować pracownika socjalnego jako swojego powiernika i doradcę, musi
mieć przekonanie, że wszystkie informacje, jakich udziela w trakcie wywiadów,
zostaną wykorzystane wyłącznie na użytek rozwiązania jego problemów i w
takim zakresie, w jakim on sobie tego życzy. Nie mogą być one także
przedmiotem dyskusji poza kręgiem zawodowym osób zaangażowanych w
proces pomocy. .
Obecnie zasady pracy socjalnej w tym aspekcie obwarowane są dodatkowymi
regułami zawartymi zarówno w Kodeksie: etycznym pracownika socjalnego
oraz Ustawie o ochronie dany.ch osobowych;
f) zasada samoświadomości - zarówno pracownik socjalny, jak i klient mają
własny system motywacji i oceny zjawisk. Należy jednak umieć oddzielić
stosunki z podopiecznym - czyli motywację zawodową i konieczność służenia
pomocą potrzebującym - od osobistych preferencji czy uprzedzeń.
Każdy pracownik socjalny spotyka się w swej codziennej praktyce zawodowej z
dużą liczbą problemów i osób wywodzących się z różnych (często
zmarginalizowanych) środowisk, prezentujących różne systemy wartości. W
takiej sytuacji trudno często uniknąć osobistych impulsów, będących efektem
własnych doświadczeń i przeżyć, toteż świadomość własnej roli i relacji z
podopiecznym jest kwestią niezwykłe ważną.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)