doc.
Notatka w formie referatu na temat: metamorfoza bohatera i jej znaczenie w literaturze. Omów na wybranych przykładach literackich różnych epok, zawiera szczegółowy opis zagadnienia.
Metamorfoza bohatera i jej znaczenie w literaturze. Omów na wybranych przykładach literackich różnych epok.
Kiedy oglądam swoje zdjęcia z dzieciństwa dociera do mnie jak wiele się we mnie zmieniło. Dziś już nie lepie babek z piasku, chociaż kiedyś była ta najcudowniejsza rozrywka pod słońcem, nie jem kaszki z mlekiem i muszę przyznać jakoś za tym fragmentem mojego dzieciństwa nie tęsknię, a ukochane lalki i misie zamieniłam na książki i taniec. Zmieniłam się także mentalnie. Inaczej postrzegam świat i wszystko to co mnie otacza. Mam inny stosunek do samej siebie ale i do moich przyjaciół. Gdy zdałam sobie sprawę z tej wielkiej zmiany jaka we mnie gdzieś na przestrzeni czasu nastąpiła postanowiłam się jej przyjrzeć bliżej. Mając zaś w perspektywie wystąpienie maturalne to właśnie ten temat - metamorfoz bohaterów postanowiłam uczynić jego przedmiotem. W związku z tym w ciągu ostatnich kilku miesięcy nieomalże zamieszkałam w bibliotece czytając, wertując i analizując znane mi dzieła w przyjętej perspektywie. Wnioski do jakich doszłam były momentami potwierdzeniem moich wcześniejszych przypuszczeń, nierzadko jednak były i zupełnym zaskoczeniem. Zrozumiałam, że zmiany w człowieku mogą zachodzić na rożnych poziomach jego osobowości w wyniku czego dana osoba zdobywa dojrzałość polityczną, emocjonalną, religijną, co nie pozostawało bez znaczenia na kształt życia pozostałych bohaterów książki oraz jej formy. O tym jak doszłam do powyższego wniosku oraz o mojej wyprawie do świata literackich postaci przemienionych pozwolę sobie opowiedzieć Państwu w ciągu najbliższych kilkunastu minut. Pierwszym przystankiem na mapie mojej podróży stał się utwór Johana Wolfganga Goethego „Faust”. Kiedy poznajemy głównego bohatera jest ona wielkim uczonym, mędrcem, który posiadł prawie całą wiedzę świata. Nauka wniosła jednak w jego życie jedynie rozczarowanie, w związku z czym zwrócił się w stronę czarnej magii. Dręczy go niemożliwe do przezwyciężenia poczucie ograniczoności swych władz duchowych, umysłowych. Mówi: „I oto żyję w mroku, w cieniu, w przeklętym, ponurym więzieniu, gdzie przez szkieł barwnych zator wpada jasność zamglona, brudna, blada.”
Nie jest w stanie pogodzić się z faktem, iż jest jedynie jednym ze śmiertelników chciałby funkcjonować w nieskończoności. Kiedy osiąga granice poznania dalej jako człowiek nie może się już znaleźć. Postanawia więc popełnić samobójstwo. Powołany do życia przechodzi przez kolejne stadia duchowego rozwoju, by w końcu osiągnąć najwyższe piękno, czyli głęboki humanizm. Z zewnętrznych doświadczeń życiowych Faust wyciąga zdecydowanie negatywne, pesymistyczne wnioski, natomiast jego wewnętrzny rozwój prowadzi (choć nie jest to droga prosta) do afirmacji, akceptacji życia. Kiedy jednak Faustowi udaje się wyzwolić spod wpływu Mefistofelesa i porzucą czarną magię dostrzega nową wartość. Zrozumiał, że powołaniem człowieka nie jest tylko realizacja egoistycznych celów, poszukiwanie wyłącznie własnego szczęścia. W tym momencie bohater przeżywa metamorfozę, która prowadzi go do walki ze światem na rzecz innych. Faust Swe posłannictwo dostrzega w pracy dla dobra ogółu. Właśnie w niej odnajduje szczęście, radość życia czerpie z tworzenia, działalności dla społeczeństwa, dla przyszłych pokoleń. Z człowieka skupionego tylko na sobie zmienia się wię
(…)
…, dla przyszłych pokoleń. Z człowieka skupionego tylko na sobie zmienia się więc Faust w człowieka, który za swój cel postrzega ułatwienie życia innym. Staje się Prometeuszem swojej epoki. Tego typu metamorfoza nie jest pojedynczym przypadkiem w dziejach literatury. Proszę bowiem przypomnieć sobie naszą epopeję narodową, a w niej Jacka Soplicę czyli księdza Robaka, który tak naprawdę jest głównym bohaterem powieści. W młodości największy hulaka w okolicy, zakochawszy się w córce Stolnika Horeszki - Ewie przeżywa pierwszy poważny cios. Oto temu pewnemu siebie człowiekowi zostaje podana czarna polewka. Tak oto Mickiewicz opisuje to wydarzenie: „Nieboszczyk pan mój, Stolnik, pierwszy pan w powiecie, Bogacz i familijant, miał jedyne dziecię, Córkę piękną jak anioł [...] I już miał się oświadczać…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)