Obiekt małej architektury, jest czasem potocznie błędnie utożsamiany z tymczasowym obiektem budowlanym. Ustawa prawo budowlane definiuje obiekty małej architektury jako niewielkie obiekty budowlane, a w szczególności:
• obiekty kultu religijnego: kapliczki, krzyże przydrożne, figury; • posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej; • obiekty użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku takie jak piaskownice, huśtawki, drabinki czy śmietniki.
Definicja obiektu małej architektury ma charakter otwarty - katalog wskazany w ustawie prawo budowlane został sformułowany w sposób przykładowy.
Zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt. 22 Prawa budowlanego, budowa obiektów małej architektury nie wymaga pozwolenia na budowę. Jeżeli zamierzamy usytuować obiekt małej architektury na naszej prywatnej nieruchomości, nie jesteśmy zobowiązani dokonywać zgłoszenia organowi administracji architektoniczno-budowlanej.
W przypadku jednakże, gdy obiekty małej architektury są sytuowane w miejscach publicznych, ich budowa wymaga zgłoszenia właściwemu organowi. W orzecznictwie przyjęto pogląd, że pojecie miejsca publicznego należy rozumieć w taki sposób, w jaki rozumie się go w języku potocznym. Pojęcie „publiczny” oznacza więc: dotyczący ogółu ludzi, przeznaczony, dostępny dla wszystkich, powszechny, ogólny, a nie prywatny.
Aktywność pozadomową w przestrzeni publicznej można podzielić na trzy kategorie:
Działania konieczne - to takie, które są mniej lub bardziej obowiązkowe np. chodzenie do szkoły lub pracy, robienie zakupów, oczekiwanie na autobus lub czekanie na kogoś. Do grupy działań koniecznych należą codzienne zadania i rekreacja. Większość tego rodzaju aktywności ma związek z chodzeniem. W związku z tym fizyczne otoczenie ma niewielki wpływ na jej występowanie. Działania opcjonalne - to działania, które podejmujemy, gdy mamy na nie ochotę i jeśli czas oraz miejsce na nie pozwalają, np. przechadzka dla zaczerpnięcia świeżego powietrza, siedzenie, opalanie się. Takie zachowania mają miejsce wtedy, gdy warunki zewnętrzne są sprzyjające, gdy pogoda i miejsce do nich zachęcają. Jeśli przestrzeń pozadomowa jest marnej jakości, mają miejsce jedynie zachowania konieczne. Działania społeczne - to takie, które zależą od obecności innych ludzi w przestrzeni publicznej. Do działań społecznych zaliczymy zabawy dzieci, powitania i rozmowy, przeróżną miejską aktywność ludzi, a także kontakty pasywne, czyli po prostu przyglądanie się i przysłuchiwanie ludziom. Działania społeczne zachodzą spontanicznie jako bezpośredni wynik poruszania się i przebywania ludzi w tych samych przestrzeniach. Choć fizyczne otoczenie nie wpływa bezpośrednio na jakość, treść i intensywność kontaktów społecznych, architekci i urbaniści mogą mieć wpływ na możliwość spotkania, przyglądania i przysłuchiwania się ludziom.
(…)
… w szachy, opalania, oglądania innych ludzi, rozmawiania itd. Działania te są tak ważne dla jakości przestrzeni publicznych w mieście, że dostępność bądź brak dobrych miejsc do siedzenia musi być uznawane za najważniejszy czynnik w ocenie jakości środowiska publicznego na danym obszarze. Widzenie, słyszenie i rozmawianie:
Możliwość widzenia daje ogólny przegląd sytuacji i pole widzenia. Ważne jest właściwe…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)