Temat pracy to ?Logika Hegla jako metafizyka?. Składają się na nią Filozofia ducha subiektywnego, Filozofia ducha obiektywnego, Filozofia ducha absolutnego. A także: logika istoty, logika pojęcia.
„Logika Hegla jako metafizyka”
Hegel zbudował swój system filozoficzny w trzech zasadniczych częściach. Pierwszą z nich stanowi logika, nauka o formach rozwoju myśli. Ponieważ jednak myśl czyli rozum jest osnową całości świata zatem logika gra tu rolę antologii.
Idea, która przeszła w logice cały swój bieg pragnie odnaleźć się w świecie. Stąd przyroda jako innobyt idei jest tematyką drugiej części systemu Hegla filozofii przyrody. przyroda, która nie rozwija się w czasie pozbawiona jest historii w tym sensie w jakim mówimy o historii ludzkości musi być nierozumna, inoralna i niewalna. Wolność nie jest w filozofii Heglowskiej jakąś cechą przysługującą przedmiotowi raz na zawsze ale rozwija się w świadomości ludzkiej. przyroda nie rozwijając się w czasie nie rozwija swej wolności. W konsekwencji Heglowskiego biegu myśli przyroda istnieje po to by wydać człowieka bo tylko człowiek podlega ewolucji i tylko on tworząc historię, realizuje wolność. Stąd wynika konieczność filozofii ducha trzeciej części systemu, która rozpada się na trzy nauki:
1) Filozofię ducha subiektywnego,
2) Filozofię ducha obiektywnego,
3) Filozofię ducha absolutnego.
Przedmiotem nauki o duchu subiektywnym jest rozwój ducha na drodze do uświadamiania sobie wolności. W filozofii ducha obiektywnego przedmiotem nauki są problemy państwa i prawa. Duch subiektywny wyłoniony z przyrody w swym pragnieniu wolności przetworzył się jakby w rzeczywistość leżącą poza nim samym w świat wolności - w państwo. Ale duch obiektywny nie jest najwyższą postacią rozumu, który ucieleśnił się w świecie by sam siebie rozumieć. Sztuka, religia, filozofia usuwają się spod dyktanda praw rządzących obiektywnym światem wolności i tworzą własną dziedzinę - dziedzinę ducha absolutnego.
Budowę nowego systemu filozoficznego Hegel rozpoczyna od logiki. W logice bada się proste byty uwolnione od wszelkiej konkretności, od wszelkich powiązań ze światem przedmiotowym. Hegel nie rozumie tej nauki jako teorii form i praw myślenia jak określano ją przed określonym założeniu, że treść poznania i jego forma są nie tylko różne od siebie ale i oderwane. Zakładano, że materiał poznania istnieje poza myśleniem jako coś gotowego i że myśl sama w sobie jest pusta. Forma myśli jako coś pustego łączy się z materiałem, który ją wypełnia. Tylko w taki sposób powstaje treść i rzeczywiste poznanie. Logika, którą buduje Hegel; jest logiką przedmiotową, zaś przedmiot w swej istocie pojęciem - czystą myślą. Toteż logika jest nauką o myśleniu. Wg Hegla przedmiotem filozofii, przedmiotem poznania w ogóle jest cała rzeczywistość, a nie zjawiska o charakterze subiektywnym. Istotą zaś rzeczywistości jest myśl, nie w jej subiektywnym wyrażeniu ale jako coś co istnieje obiektywnie, jako idea przejawiająca się w swym rozwoju i formie przyrody i ducha. A ponieważ nauka o myśli, o obiektywnie istniejącej idei jest logika dlatego też logika jest tym co nazywa się metafizyką. To co logiczne pokrywa się w filozofii Hegla z tym co analogiczne i będące przedmiotem metafizyki, toteż dla Hegla logika jest metafizyką, a metafizyka jest logiką. Krótko mówiąc myśl i byt są tożsame i dlatego nauka o bycie i nauka o myśli jest jedną i tą sama nauką. Nauka logiki jest prawdziwą metafizyką, czyli czystą nauką spekulatywną. Logika heglowska jest więc
(…)
… od tego co ogólne do tego co szczegółowe i od tego co szczegółowe do tego co jednostkowe. Hegel uważa to co ogólne, za zasadę twórczą wyjściową. Pojęcie ogólne istnieje samoistnie i wytwarza pojęcia szczegółowe i jednostkowe. Pojęcie jest jednością tych trzech momentów, na tym polega jego konkretność. Rozwój pojęcia polega na samookreślaniu. Samookreślenie pojęcia urzeczywistnia się w sądzie. Sąd stanowi określany…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)