ZIEMIA LUBUSKA, ZACHODNIA CZEŚĆ WIELKOPOLSKI, ZIEMIA CHEŁMIŃSKA były pokryte borami sosnowymi rosnącymi na glebach piaszczystych oraz lasami mieszanymi na gruntach żyźniejszych (buk, grab, dąb).
WE WSCHODNIEJ WIELKOPOLSCE, NA KUJAWACH, W REJONIE ŁODZI, MAZOWSZA i na PÓŁNOCNEJ LUBELSZCZYŹNIE występowały lasy sosnowe z domieszką dębów i lip (bez jodły i jawora).
POJEZIERZE MAZURSKIE zajmowały lasy świerkowe i dębowo-grabowe (bez buka).
PUSZCZE SUWALSZCZYZNY I PÓŁNOCNEGO PODLASIA to lasy z przewagą sosny i domieszką świerka, brzozy, osiki.
POŁUDNIOWE PODLASIE - więcej lasów grabowo-dębowych, w OKOLICACH ŁUKOWA także bory jodłowe lub mieszane.
DOLNY ŚLĄSK - bory z przewagą sosny.
GÓRNY ŚLĄSK - bory sosnowe, lasy bukowo-dębowe z domieszką jaworu, lipy i klonu. JURA KRAKOWSKO-WIELUŃSKA to lasy bukowo jodłowe z jaworem i lipą. GÓRY ŚWIĘTOKRZYSKIE - lasy jodłowe z domieszką buka i modrzewia. ROZTOCZE - lasy jodłowo-bukowo-dębowe.
KOTLINA SANDOMIERSKA - na gruntach wilgotnych występowały lasy łęgowe z olszą, na górnych tarasach - lasy mieszane dębowo-grabowo-sosnowe, bory sosnowe z niewielką domieszką jodły i świerka.
PODGÓRSKI REGION SUDETÓW to drzewostany dębowo-sosnowe z domieszką grabu i lipy, w wyższych partiach drzewostany wielogatunkowe z udziałem buka.
PODGÓRZE MAŁOPOLSKIE - lasy dębowo-grabowe z udziałem sosny, w wyższych partiach lasy wielogatunkowe ze świerkiem, jodłą, jaworem i modrzewiem.
Las był od najdawniejszych czasów podstawą egzystencji człowieka. Ówcześni nomadzi (koczownicy) zajmowali się w lasach zbieractwem i myślistwem. Przejście neolitycznych plemion do osiadłego trybu życia związanego z uprawą ziemi i hodowlą zwierząt zmieniło funkcję lasów.
BARTNICTWO 2001
Strona 1 z 2
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)