Leon Wielki (+461) K. Panuś, Święty Leon Wielki , Kraków 2005.
Leon Wielki, Mowy, tłum. K. Tomczak, POK 24 (1958).
J. Wójcik, Bóg wcielony. Tytuły chrystologiczne w Mowach Leona Wielkiego, w: Tysiąc imion Chrystusa, praca zbiorowa pod red. J. Pałuckiego, Lublin 1994, 117-133.
Leon, pochodzący z Toskanii, za panowania papieży Celestyna (422-423) i Sykstusa III (432-440) był już rzymskim diakonem. Brał żywy udział we wszystkich najważniejszych sprawach administracyjnych i dyskusjach teologicznych swojej epoki. Na jego prośbę Jan Kasjan napisał działo: O wcieleniu Pańskim przeciw Nestoriuszowi . Doskonałe wykształcenie, erudycja i znajomość języka greckiego pozwalały mu pośredniczyć miedzy papieżem a biskupami Wschodu (Cyrylem Aleksandryjskim) m. in. w sporze nestoriańskim. Jeszcze jako diakon przestrzegał biskupów zachodnich przed nauką pelagiańską. W 440 r. został wybrany biskupem Rzymu. Wygłosił przy tej okazji kazanie (Mowa 4), które może uchodzić za najstarsze kazanie papieskie. Jako papież dał się poznać jako sprawny administrator (wpływał na życie lokalnych kościołów na zachodzie, szczególnie w sprawach hierarchicznych w Afryce Pół., Galii, Ilirii) i obrońca ortodoksji (walczył z manicheizmem, pryscylianizmem, monofizytyzmem). Był również uważany za obrońcę szeroko rozumianej kultury zachodniej. Kiedy w 452 r. wtargnął do Italii wódz Hunów, Attyla, Leon udaje się aż do Mantui, gdzie nakłania go do odwrotu. W 455 r. wyjednał u Genzeryka, wodza Wandalów, zapewnienie, że po zdobyciu Rzym nie zostanie spalony, a mieszkańcy wymordowani. W swym sławnym liście dogmatycznym skierowanym do biskupa Konstantynopola Flawiana ( Tomus ad Flavianum ) odrzucił monofizytyzm Eutychesa i wyłożył naukę o dwóch naturach Jezusa Chrystusa. Umiera w 461 r.
Pisma Leona (Mowy, kazania), odznaczają się pięknym stylem, niezwykła siłą ekspresji, czystością językową oraz jasnością myśli. Są cennym źródłem poznania historii Kościoła, teologii, liturgii, moralności i duchowości tego okresu.
Nauka Chrystologia
Chrystus jest tylko jedną osobą: „Jedna osoba jest prawdziwie Synem Bożym i prawdziwie Synem Człowieczym ( Unus enim idemque est vere Filius Dei et vere hominis filius )”. Obie natury pozostają niezmienne, bez jakiegokolwiek zmieszania. Jedność osoby zezwala na odnoszenie do Chrystusa właściwości obu natur. Communicatio idiomatum: zmienność określeń dotyczących bóstwa lub człowieczeństwa Jezusa ze względu na jedność podmiotu. Obie natury wykonują we wzajemnym połączeniu to, co do każdej należy, mianowicie Słowo Boże czyni to, co należy do Słowa, a ciało, to, co należy od ciała. Zatem Chr. jest „niewidzialny” i „widzialny”; „niecierpiętliwy” i „cierpiętliwy” itd.
(…)
… całego okręgu ziemi” (Ep. 65, 2). Udzielone Apostołowi Piotrowi władza i autorytet są nadal skuteczne i obecne w jego siedzibie (in sedes sua), mianowicie rzymskiej (Romana), a jego godność nie zostaje w niczym uszczuplona nawet w niegodnym jego następcy.
Kościół i państwo.
Leon domaga się ochrony państwa w walce z herezjami i w utrzymaniu dyscypliny kościelnej (wpływ teologii politycznej Euzebiusza z Cezarei). Cesarz ma prawo zwoływać synody i sobory, lecz w sprawach wiary jedynie miarodajny jest autorytet Kościoła.
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)