To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Kwestia przymusowego leczenia anoreksji Anoreksja, pomimo jasno sprecyzowanych kryteriów diagnostycznych, nie poddaje się w łatwy sposób klasyfikacji. Według niektórych badaczy anoreksja jest chorobą nadal niedostatecznie zbadaną. To stwierdzenie dotyczy w gruncie rzeczy psychopatologicznego aspektu tej choroby: „anoreksja stanowi modelowy przykład arbitralności wbudowanej w decyzję określania człowieka jako chorego psychicznie”. Z jednej strony anoreksja jest uważana za poważną chorobą psychiczną i w świetle tego podejścia przynajmniej niektórych pacjentów można uznać za pozbawionych krytycyzmu w sensie podejmowania decyzji w zakresie własnego zdrowia i życia. Z drugiej strony, nowa wersja The Mental Health Act z 1990 roku, w odróżnieniu od wersji tego dokumentu z 1983 roku, precyzuje, że choroba psychiczna powinna się charakteryzować obecnością symptomów psychotycznych i jasno stwierdza, że w anoreksji takie symptomy nie występują. Konsekwencją tego stwierdzenia jest dopuszczenie przymusowego leczenia osoby z anoreksją przez maksimum trzy dni (wcześniejszy dokument dopuszczał dłuższe przymusowe leczenie), w sytuacji, gdy ta osoba jest czasowo zaburzona lub stwarza ryzyko dla własnego życia.
Cały problem polega na różnicach zdań naukowców, klinicystów i prawników co do tego, czy anoreksja jest jedynie zaburzeniem psychicznym (które nie powinno być leczone przymusowe, ponieważ pacjenci zachowują krytycyzm co do podejmowanych decyzji), czy też jest ona zaburzeniem psychotycznym, względnie posiadającym elementy psychotyczne (które powinno być leczone przymusowo na podstawie stwierdzenia ograniczonej zdolności do czynności prawnych). Można mówić o dwóch podejściach do autonomii pacjenta.
1) Po pierwsze, można mówić o podejściu respektującym w dużym stopniu autonomię pacjenta (ang. „consistent to autonomy”), które precyzuje bardzo wąskie kryteria (pacjent zagraża innym) stwierdzenia u pacjenta niezdolności do czynności prawnych (ang. „narrow incompetence”). Zwolenników tego podejścia można podzielić na dwie grupy.
1a) Pierwszą grupę reprezentują niewątpliwie badacze, którzy dzielą pacjentów z anoreksją na dwie grupy: osób zdolnych i niezdolnych do podejmowania racjonalnych decyzji. Według tych badaczy tylko niektóre osoby z anoreksją są rzeczywiście niezdolne do podejmowania racjonalnych decyzji, przy czym ma na myśli te jednostki, którym bezpośrednio grozi śmierć z powodu niedożywienia, przy czym same doprowadziły metodycznie głodząc się. Natomiast większość osób z anoreksją radzi sobie dobrze w życiu, a mianowicie kształcą się lub pracują jako profesjonaliści w czasami bardzo wymagających zawodach, często te osoby są niezależne finansowo. Dlatego w świetle powyższych zdań uzasadnione wydaje się nazywanie osób z anoreksją jako „globalnie zdolnych do czynności prawnych”, jednak posiadających „subtelną” (dotyczącą jedną ze sfer życia: odżywiania się) niezdolność do podejmowania racjonalnych decyzji.
(…)
… jest uszkodzony, wówczas wszystkie inne funkcje testowania rzeczywistości są prawdopodobnie także uszkodzone”. „Dlaczego pacjentowi z diagnozą anoreksji pozwala się zagłodzić się na śmierć, podczas gdy pacjenci zdiagnozowani jako posiadający schizofrenię są chronieni przed krzywdą, którą sobie mogą wyrządzić?” Anoreksja i schizofrenia mają podobne objawy, jednak w schizofrenii uszkodzony jest proces myślowy…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)