Fenomenologia śmierci u osób z anoreksją Akceptację śmierci przez osoby cierpiące na anoreksją, potwierdzają doniesienia badaczy, które wskazują, że osoby te wydają się być owładnięte myślami o śmierci.
Wyniki badań Bachar i współpracowników (2002) oraz Stein i współpracowników (2003) wykazały, że osoby z anoreksją czują się „odpychane przez życie” (a nawet odczuwają do życia wstręt, odrazę), a „przyciągane” przez śmierć.
Według badaczy celem osoby z anoreksją nie jest śmierć. Wydaje się jednak, że anoreksja jest paradoksalną chorobą, w której wybór głodowania jest doświadczany egzystencjalnie jako wybór, aby żyć (Gans i Gunn 2003).
Według Wright (1994) „Dążenie do zmniejszenia ciała jest zaprzeczeniem śmierci jako biologicznej konieczności”, a „Zabijając swoje ciało (wyniszczając je), anorektyczka ofiarowuje sobie, pozorną rzecz jasna, nieśmiertelność psychiczną” (Stobiecka 2000).
Klinicyści pracujący z osobami z anoreksją podkreślają ich tendencję do zaprzeczania, że istnieje śmierć ciała oraz pragnienie nieśmiertelności (Banks 1997, Ali i Maharajh 2004).
Dlatego każda próba namówienia jej na jedzenie jest faktycznie odbierana jako atak na jej życie psychiczne, które zapewnione jest tylko przez uśmiercenie ciała”, wówczas kontrola przyjmowania pokarmu jest osiągnięciem transcendencji nad ciałem. Waga ciała osoby z anoreksją staje się „miarą (wagą) jej egzystencji, tak jakby budowanie w swoim ciele rodzaju trumny nadawało sens jej życiu i niwelowało pustkę” (Thouseru-Loras 1984, cyt. za: Stobiecka 2000).
Paradoksem i tragedią osób z anoreksją jest to, że „przybieranie na wadze powoduje odczucia nie do zniesienia, które prowadzą do pragnienia śmierci (Gans i Gunn, 2003 , s. 688), zatem myśli samobójcze pojawiają się u takich osób prawdopodobnie po przyroście wagi (najczęściej w następstwie przymusowego leczenia) (Pompili i in., 2004). Chociaż Beumont i Carney (2004, s. 826) podkreślają, że „Bycie wyniszczonym jest celem samym w sobie, a nie środkiem do osiągnięcia szczęścia”, to jednak jak wynika z powyższych rozważań, anoreksja daje poczucie wartości, siły, sukcesu, a nawet nieśmiertelności.
Dlatego osoby z anoreksją czują, że zawdzięczają dużo swojej chorobie, przytoczmy jeszcze raz kilka zdań tych osób: „ Bez anoreksji byłabym nikim/niczym”, „ Im bardziej widziałam zarys szkieletu w lustrze, tym silniej czułam, że wyłania się moje prawdziwe »ja«”, „ W miarę, jak moje kości stawały się coraz bardziej widoczne, tym bardziej byłam bliższa temu, kim rzeczywiście jestem”, „ Im bardziej chudłam, tym bardziej czułam, że wyłania się moje prawdziwe »ja«”, „
(…)
… ryzyka dla anoreksji męskiej: - historia otyłości - próby diet
- zawody (także uprawianie sportu) wymagające szczupłości
- Homoseksualizm
- życie w lipofobicznej kulturze
Różnice między anoreksją u mężczyzn a anoreksją u kobiet:
- Brak lęku przed nadmierną tkanką tłuszczową
- Kontrola nad własnymi impulsami: „Nie odczuwam głodu”
- Psychotyczność anoreksji u mężczyzn
Anoreksja u osób starszych:
Różne…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)