Ochrona Kumaka Nizinnego i Kumaka Górskiego
W Polsce występują dwa gatunki kumaka: nizinny ( Bombina bombina ) i górski ( Bombina variegata ). Oba są chronione i blisko spokrewnione ze sobą. Kumaki wyglądają jak małe ropuszki - ich skóra, podobnie jak u ropuch, pokryta jest licznymi brodawkami, nie mają jednak charakterystycznych dla ropuch parotydów ( gruczoły przyuszne lub zauszne, występujące u niektórych płazów. Skupienie silnie rozwiniętych gruczołów jadowych w kształcie dużych, nerkowatych zgrubień znajdujących się na głowie za oczami). Brak im również błon bębenkowych. Cechą odróżniającą kumaki od innych płazów jest sercowaty lub trójkątny kształt źrenicy. Jad zawarty w gruczołach skórnych kumaka jest jednym z najsilniejszych spośród jadów produkowanych przez nasze płazy. Kumak nizinny w Polsce jest stosunkowo pospolity, występuje na całym obszarze, prócz terenów górskich- tam natomiast spotykamy Kumaka górskiego. Zwierzęta te są ciepłolubne i silnie związane ze środowiskiem wodnym. Żyją około 20 lat. Wielkość ich ciała waha się od 4-6cm. Grzbietowa strona ciała przyjmuje barwę szarobrunatną lub czarną, spodnia strona jest natomiast ciemnoniebieska pokryta nieregularnymi, pomarańczowo-czerwonymi plamami, u kumaka górskiego plamy te są żółte- po tym właśnie możemy rozróżnić oba gatunki. W poczuciu zagrożenia kumak przyjmuje charakterystyczna pozę: unosi kończyny, pokazując jaskrawo ubarwioną spodnią część ciała. Aktywny jest raczej w ciągu dnia, rzadziej w nocy. Ze snu zimowego, spędzonego w rozpadlinach i norkach pod liśćmi budzi się w kwietniu. Gody odbywa od maja do lipca, intensywne deszcze są dla niego wygnałem do rozpoczęcia i wznowienia godów. W tym czasie najczęściej wybiera małe i płytkie zbiorniki wody stojącej, o mulistym dnie i obfitej roślinności wodnej, np. stawy, glinianki, rowy, rozlewiska wody deszczowej. Samica składa jaja, zapładniane przez samca. Niewielkie pakiety skrzeku przyczepiane są do pędów roślin podwodnych. Pokarmem kumaka są głównie zwierzęta wodne: pajęczaki, skorupiaki ( dafnie, oczliki), larwy i poczwarki owadów wodnych, na lądzie zaś polują na owady (pluskwiaki, mrówki), wije i ślimaki. Ze względu na silnie toksyczną wydzielinę gruczołów jadowych kumaki nie mają wielu wrogów naturalnych, należą do nich m.in. zaskroniec, żmija, niektóre ptaki drapieżne, norka amerykańska i tchórz.
Występowanie kumaków, jest bardzo cenne z przyrodniczego punktu widzenia, gdyż świadczy o wieloletnim i długotrwałym nawodnieniu tych miejsc. Jednakże w ostatnich latach znacznie spadła liczebność płazów w Polsce. Zagrożeniem dla tego gatunku jest przede wszystkim niszczenie siedliski, poprzez obniżanie poziomu wód gruntowych, odwadnianie torfowisk, osuszanie łąk, bagien i mokradeł, prostowanie rzek, zasypywanie płytkich stawów, oraz stosowanie pestycydów, zanieczyszczanie miejsc rozrodu i planowanie nowej infrastruktury (np. drogowej) w miejscach występowania płazów- wiele z nich ginie na drogach pod kołami samochodów podczas wędrówek do zbiorników wodnych, gdzie odbywają gody, oraz do miejsc żerowania i zimowania. Groźna jest także fragmentacja krajobrazu, powstawanie barier utrudniających lub uniemożliwiających zmienność osobników i kolonizowanie nowo powstałych zbiorników wodnych. Kumaki wykazują mała ruchliwość, w związku z czym zanik części stanowisk może w krótkim czasie doprowadzić do izolacji poszczególnych populacji lokalnych i ukazania niekorzystnych procesów, takich jak spadek zmienności genetycznej, oraz
(…)
…, a w konsekwencji osłabienie łączności pomiędzy nimi, powstawanie wysp, zmniejszanie powierzchni siedliska i proporcji powierzchni płatu do jego krawędzi, przez co wzrasta udział strefy brzeżnej. Każda populacja lokalna może wyginąć, lub stać się źródłem osobników. Powinniśmy zatem unikać powstawania izolacji. Należy poznać rozmieszczenie kumaka, oraz utrzymać korytarze ekologiczne, ponieważ umożliwiają…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)