Królowie polski-opracowanie

MIESZKO I
Mieszko rozpoczął swe panowanie ok. 960 r. Już wtedy w skład jego państwa wchodziła Wielkopolska, Mazowsze oraz Kujawy, a także być może Pomorze Gdańskie. Jego państwo było jednak otoczone przez kraje chrześcijańskie i jasne musiało być dla Mieszka, że w końcu jego ziemie ugną się pod naporem wyznawców Chrystusa. Największe zagrożenie płynęło ze strony Niemiec i władca Polan zdecydował się w końcu na przyjęcie chrztu, ażeby zabezpieczyć granice swego państwa przed najazdami chrześcijan. Sam chrzest przyjął jednak z rąk czeskich (966), wcześniej żeniąc się z córką księcia czeskiego Bolesława I Srogiego Dobrawą (965). Było to mądre posunięcie gdyż organizacja kościelna, która wkrótce miała być tworzona, była tym samym niezależna od kościoła niemieckiego. Samo przyjęcie chrztu dawało Polsce i Mieszkowi duże korzyści: stawał się on władcą chrześcijańskim równym innym władcom europejskim, tym samym Niemcy utracili pretekst do najazdów na pogańskie ziemie Polan, kościół przynosił również ze sobą gotowe wzorce organizacyjne zarządzania państwem. Pierwsze biskupstwo zostało utworzone w 968 r. w Poznaniu (bp. misyjne) a na jego czele stanął bp. Jordan.
Mimo przyjęcia chrztu Mieszko nie zakończył walk z Niemcami. Jeszcze przed rokiem 966 walczył on o uzyskanie terenów Pomorza Zachodniego. Udało mu się to dopiero w 972 r. odnosząc zwycięstwo w bitwie pod Cedynią, gdzie pokonał wojska margrabiego Hodona. Uzyskał tym samym ujście Odry ale musiał uznać on zwierzchność cesarską, która jednak nie trwała długo. Po śmierci Ottona I (973) Mieszko nie poparł jego syna Ottona II przez co wszedł z nim w konflikt, który w 979 r. doprowadził do zbrojnej wyprawy Ottona II na Polskę. Na szczęście dla Mieszka nie przyniosła ona cesarzowi spodziewanych rezultatów - Mieszko obronił swą niezależność, a gwarancją poprawnych stosunków z Niemcami miało być małżeństwo Mieszka z Odą (Dobrawa zmarła w 977 r.). 981 r. przyniósł utratę na rzecz Rusi Kijowskiej Grodów Czerwieńskich. Po śmierci Ottona II w 983 r. Mieszko znów poparł rywala dynastii saskiej, lecz ten nie osiągnął korony niemieckiej i dlatego tez Mieszko, aby uniknąć konfliktu zbrojnego, uznał Ottona III swoim zwierzchnikiem. W ostatnich latach swego panowania Mieszko zdołał przyłączyć (990) do państwa Śląsk i Kraków, zdobyte na Czechach (od śmierci Dobrawy stosunki między dwoma państwami znacznie się pogorszyły), prawdopodobnie przy pomocy Niemiec. Również w tym czasie doszło do wystawienie dokumentu tzw. Dagome Iudex, w którym zostały opisane ziemie polskie będące pod panowaniem Mieszka I, które zostały oddane pod opiekę papiestwa. Państwo na północy opierało się o Morze Bałtyckie, na wschodzie graniczyło z plemionami Pruskimi i państwem ruskim, na południu granica prawdopodobnie nie obejmowała już Krakowa (albo nie został on jeszcze przyłączony albo był wydzielony dla najstarszego syna Bolesława), na zachodzie zaś granica opierała się na Odrze. Umierając w 992 r. Mieszko podzielił swe państwo między Bolesława (syn Dobrawy), który otrzymał Kraków, oraz synów z drugiego małżeństwa, którzy objęli pozostałą część władztwa. ... zobacz całą notatkę