Kodyfikacja prawa międzynarodowego - pojęcie i rozwój historyczny.
Prawo międzynarodowe jako całość nie jest skodyfikowane. W związku z trudnościami, jakie to sprawia od dawna podejmowano próby jego kodyfikacji.
Kodyfikacja prawa międzynarodowego oznacza systematyczne zestawienie jego przepisów. Z reguły jednak trzeba równocześnie sprecyzować i uściślić, uzupełnić i rozwinąć, tak, aby były zupełne. W związku z tym trudno jest oddzielić kodyfikację od rozwijania prawa.
Charakter prawny kodyfikacji (i jej moc wiążąca) zależy od tego, kto dokonuje kodyfikacji i w jakiej formie. Prywatne kodyfikacje nie mają mocy wiążącej, a służą jedynie za przykład dla oficjalnych kodyfikacji. Te, są podejmowane przez państwa i przez organizacje międzynarodowe. Jedyną kodyfikacją prawnie wiążącą dla państw jest kodyfikacja ujęta w formę umowy międzynarodowej.
a) Kodyfikacje prywatne:
Zajmują się nią międzynarodowe stowarzyszenia prywatne (oraz, mniej istotne, prace indywidualne), m.in. Instytut Prawa Międzynarodowego (Gandawa, 1873 r.). Instytut wydaje Roczniki (Annuaires); Stowarzyszenie Prawa Międzynarodowego (ILA) (1873 r.). Posiada oddziały regionalne. Wydaje sprawozdania (Reports).
b) Kodyfikacje oficjalne:
Podejmowane przez same państwa (wiążące jedynie dla jednego państwa), m.in. Kodeks Liebera (kodyfikacja prawa wojennego), 1863 r.
Konferencje pokojowe haskie 1899 i 1907 r. (m.in. prawo wojny lądowej, częściowo prawo wojny morskiej).
Konferencja kodyfikacyjna Ligi Narodów, Haga, 1930 r. (podjęto zagadnienia: obywatelstwa, wód terytorialnych, odpowiedzialności państw za czyny popełnione na ich terytorium). Wyniki konferencji ze względu na rozbieżne stanowiska były skromne. Przyjęto konwencję dotyczącą niektórych zagadnień konfliktu ustaw o obywatelstwie.
ONZ. Karta NZ przewiduje specjalne uprawnienia ZO w zakresie kodyfikacji (art. 13): w 1947 r. powołano Komisję Prawa Międzynarodowego (z własnym statutem).
Karta NZ przewiduje kodyfikację prawa międzynarodowego i jego rozwijanie. Statut KPM określa kodyfikację jako „formułowanie w sposób bardziej ścisły i usystematyzowanie norm prawa międzynarodowego w sprawach, w których już istnieje znaczna praktyka państw, precedensu i opinie naukowe). A rozwój jako „redagowanie umów w sprawach, których jeszcze nie reguluje prawo międzynarodowe lub co do których prawo nie jest jeszcze dostatecznie rozwinięte. W praktyce różnice są znikome.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)