dr Przemys_aw Artemiuk. Notatka składa się z 12 stron.
2. Klasyfikacja i analiza najwcześniejszych świadectw W przedstawionych w poprzednim punkcie zarzutach najczęściej neguje się albo starożytność świadectw, albo ich wiarygodność historyczną. W tej sytuacji podstawowym zadaniem apologii staje się ich rzetelne przebadanie. Trzeba przy tym zdawać sobie sprawę z tego, że:
1. źródła, które przekazują informacje na temat Zmartwychwstania, wywodzą się od ludzi głęboko i żywo przeżywających wiarę paschalną. Stąd tak wielkie bogactwo wyrazów wiary w Zmartwychwstanie: nie tylko narracje wydarzeń, ale także wyznania, aklamacje liturgiczne, hymny, kazania, katechezy, apologie i parenezy; 2. liczne z wymienionych poniżej źródeł były wcześniej jednostkami kerygmy ustnej lub liturgii . Później zostały włączone w listy, Dzieje Apostolskie i Ewangelie. Skarbnicę tych jednostek stanowią listy św. Pawła i dlatego od nich rozpocznę poszukiwania. Następnie przejdę do katechez, które św. Łukasz przekazał w Dziejach Apostolskich. Jak się wydaje, autor przechował w nich najstarsze pokłady apostolskiej argumentacji za Zmartwychwstaniem Chrystusa. Dalej zinterpretuję opisy poranka wielkanocnego i chrystofanii, zawarte w Ewangeliach. Nie oznacza to, że uważam, iż w pierwotnym Kościele nie opowiadano od początku o tych doświadczeniach. Sądzę tylko, że przechowane w Ewangeliach narracje paschalne stanowią efekt końcowy przekazu i rozwoju tradycji i są naznaczone głęboką myślą katechetyczną i teologiczną autorów i ich wspólnot. Dlatego w sposób właściwy można je odczytać na bazie wcześniej omówionych wyznań i katechez.
Krótkie formuły wiary i aklamacje Do najstarszych zapisów wiary paschalnej zalicza się krótkie formuły wiary i aklamacje. Są to:
- określenia Boga, które formułowano przez włączenie do nich wiary w Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Do najstarszych takich określeń należą: "Bóg, który wskrzesił z martwych Jezusa" (1Tes 1,10; por. Rz 8,11; 2 Kor 4,14); "Ten, który Jezusa wskrzesił z martwych" (Ga 1,1). Pierwsi chrześcijanie widzą w Zmartwychwstaniu równie wielki czyn Boga co stworzenie czy wyzwolenie z Egiptu i za pomocą odwołania do tego czynu opisują Jego istotę;
- homologie ( homologein - wyznawać). Są to lapidarne wyznania, często poprzedzone czasownikami: "wyznajemy", "wierzymy". Do najstarszych homologii należą formuły z 1 Tes 4, 14: "wierzymy, że Jezus istotnie umarł i wstał (aneste) " i z Listu do Rzymian: "Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że JEZUS JEST PANEM, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych - osiągniesz zbawienie" (Rz 10,9). Formuła o wskrzeszeniu Jezusa z umarłych powtarza się w powiązaniu z wyraźnym motywem wiary jeszcze w: 1 Tes 1,10.: 1 Tes 4,14; Rz 2, 24; 1 P 1,21; Kol 2,12; Ef 1,19n.
- aklamacje.
(…)
…, ale Jego ciało nie uległo skażeniu. Przekonanie to potwierdza dialog z Ewangelii Janowej: „Jezus rzekł: <<Usuńcie kamień!>> Siostra zmarłego, Marta, rzekła do Niego: <<Panie, już cuchnie. Leży bowiem od czterech dni w grobie>>" (J 11,39)."Śmierć Chrystusa - komentuje się w Katechizmie Kościoła Katolickiego - była prawdziwą śmiercią o tyle, o ile położyła kres Jego ludzkiemu, ziemskiemu życiu. Ze względu…
… 24,46) było na to dowodem, ponieważ uważano, że rozkład ciała ujawnia się począwszy od czwartego dnia" (KKK 627).
Ostatni czasownik Credo: ófthé - "ukazał się" odnosi się wprost do chrystofanii. Jest szczególnie dobrany: w Starym Testamencie (przekład Septuaginty) termin ten nie oznacza wizji prorockich, lecz zbawcze Objawienie Boga (m.in. Rdz 12,7; 17,1; 18,1; 26, 2.24; Wj 3, 2.16; Iz 40,5). Nowy…
… jest więzieniem, a nawet grobem duszy, śmierć zaś wyzwoleniem. Jeszcze Celsus (II/III wiek), krytykując paschalną nadzieję chrześcijan, pisał: ”jest to nadzieja odpowiednia dla robaków. Czyż jakakolwiek dusza ludzka mogłaby jeszcze tęsknić za przegniłym ciałem?” (Orygenes, CC V,14). W takim kontekście głoszenie zmartwychwstania mogło być uznane za niedorzeczność. Szerzyły się poglądy, że zmarli…
… otwiera czasownik egégertai - "zmartwychwstał". Spośród czterech czasowników występujących w Credo tylko ten został ujęty w formę czasu przeszłego dokonanego (perfectum), pozostałe zaś: "umarł", "został pogrzebany", "ukazał się" występują w greckim aoryście, który określa jednorazową czynność historyczną. Perfectum wyraża czynność dokonaną w przeszłości, ale trwająca w swych skutkach. W tym sensie…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)