To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
D.16,3,1,22 I Ulpian księga 30 komentarza do edyktu. Fragment pochodzi z digestów justyniańskich: księga 19 tytuł 2 fragment 1, paragraf 22. Jest to komentarz do edyktu, napisany przez Ulpiana, cytuje on Juliana i Marcellusa. Przedział czasowy: III wiek naszej ery. II Stan faktyczny: 1. Właściciel domaga się zwrotu rzeczy przechowywanej. 2. Właściciel pozywa przechowującego, który nie oddaje rzeczy, oskarżając go o podstęp. Problem: czy zwrot przedmiotu musi nastąpić bezzwłocznie, i takim wypadku osoba nie oddająca przechowywanej rzeczy zawsze działa podstępnie ? III Stan prawny: Kontrakt przechowania (depositum) należał do kontraktów realnych a polegał on na oddaniu przez jedną osobę zwaną deponentem osobie drugiej zwanej depozytariuszem jakiejś rzeczy ruchomej w bezpłatne przechowanie z obowiązkiem jej zwrotu na każde wezwanie (nawet gdy umówiono się na termin) . Depozyt należał do kontraktów opartych na dobrej woli. Kontrakt ten jako nieodpłatne leżał w interesie deponenta i dlatego odpowiadał on za omnis culpa podczas gdy przechowawca odpowiadał jedynie za dolus ewentualnie culpa lata. Deponentowi przysługiwało przeciw depozytariuszowi powództwo o zwrot rzeczy - actio depositi, znana również jako actio depositi directa. Powództwo to było skargą cywilną infamizującą. Proces ten groził infamią. Opinie jurystów: Julian:Twierdzi, iż deponentowi przysługuje zawsze wezwanie do oddania rzeczy. A wszelkie opóźnienia świadczą o złej woli. Marcellus: Zwraca uwagę na siłę wyższą, niemożność oddania depozytu natychmiast po żądaniu. Uważa, iż depozytariusz nie dokonuje wtedy dollus. Podsumowując: W prawie rzymskim przyjęła się wersja Juliana, o bezzwłoczności oddania depozytu. Jest to nieliczny ze zobowiązań w których siła wyższa, przypadek nie mają znaczenia. D.45,1,138 I. Venuleius, księga czwarta dzieła o stypulacjach. Fragment pochodzi z digestów justyniańskich: księga 45 tytuł 1 fragment 138. Jest to komentarz do księgi o stypulacjach, napisany przez Venuleiusa Saturianusa, cytuje on Sabinusa i Proculusa - jest to kolejny spór tych dwóch szkół. Czas: II w n.e. II. Stan faktyczny: Dłużnik i Wierzyciel ustalili, że zobowiązanie zostanie wykonane w okresie targowym. Dłużnik uważa, że ma czas do końca targu. Wierzyciel, że może się domagać, już na początku tego okresu. Problem: Kiedy należy oddać dług jeśli ten termin jest nieostry. III.
(…)
… z tą tylko różnicą że był on zawsze pewny i ściśle określony.
Tutaj problem jest że termin ten nie był ściśle określony. Ale Ulpian pisze: dei adiectionem pro reo, esse non pro stipulatore - Ustalenie terminu następuje na rzecz dłużnika, a nie przyjmującego. Opinie jurystów: Sabinianie: Wierzyciel może domagać się od razu na początku okresu.
Prokulianie: Dłużnik ma czas do końca okresu.
Podsumowując…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)