określenie się wobec romantyzmu - twórcy stają przed wyzwaniem samookreślenia swojej tożsamości (Mickiewicz, Prus, Wyspiański, Tetmajer i inni: Konwicki, Wajda, poezja okresu stanu wojennego, Barańczak, Miłosz, Szymborska, Baczyński). Wiele razy powracano do twórczości romantycznej. Fenomen Miłosza nie istniałby, gdyby nie recepcja Miłosza: Fenomen Baczyńskiego nie istniałby bez Słowackiego. Po chwilowym triumfie awangardy dochodzi do głosu ponownie Romantyzm.
Jerzy Ziomek (1924-1990) polski historyk literatury, publikuje studium o epokach i formacjach. Stwierdził on, że romantyzm trwa nadal w XX wieku. Istnieje różnica między romantyzmem sensus stricte i romantyzmem sensus largo . Trudno mówić o cezurze zamykając okres romantyzmu z zakresu literatury, ponieważ istnieją tematy, gatunki, ujęcia tematu, występujące w romantyzmie, ale też w epokach późniejszych. Trudno mówić o wygaśnięciu elementów charakterystycznych dla romantyzmu. Dlatego możemy mówić o długim trwaniu . Kiedy romantycy polscy zaczynali pisać, technologia opierała się głównie na tym, co było dane z natury. Kiedy Mickiewicz odchodzi, była już para i elektryczność. Romantycy byli uderzeni rozwojem technologicznym, uciekli do spokoju, wsi. Nastąpiło przejście od poezji natury do poezji miasta. Wizja miasta jako przestrzeni piekielnej, wizji zła.
Tradycyjny podział na epoki jest podziałem względnym. Utrwalonym przez szkołę (nie musimy być do niego przywiązani). Coraz częściej mówi się o negatywnym oddziaływaniu tego podziału, o tzw. nożycach cezury (za prof. Anną Koalczykową), które tną wiek XIX na różne epoki. Cezury nie pozwalają istnieć ciągłości wieku. To wszystko prowadzi do redukcjonizmu.
Julian Krzyżanowski jest autorem tzw. sinusoidy Krzyżanowskiego , ilustrującej naprzemienność epok literackich. …i dalsze epoki będące przedłużeniem romantyzmu (wojna i okupacja, I fala i odwilż): Następną negatywną cechą są ciągłe spory o miejsce (np. miejsce Norwida, Szekspira, Kraszewskiego, Korzeniowskiego, Fredry, Piłsudskiego. Istnieje też tendencja do zawłaszczania, deprecjacja aksjologiczna okresów, prądów. Komedia nie jest romantycznym gatunkiem, mimo, że żyje w romantyzmie (Fredro). Fenomen Piłsudskiego - nie zrozumiemy go bez znajomości dziedzictwa romantycznego.
Tradycyjny podział na epoki jest względny. Coraz częściej mówi się o negatywnych skutkach takiego podziału na trzy epoki, m. in. Redukcjonizm tych ujęć przyjmuje cechy przeciwstawne dla epok - negatywna cecha segmentacji. Pozytywizm zaprzecza romantyzmowi, Młoda Polska to zerwanie z pozytywizmem. Prof. Kowalczykowa - Coraz częściej mówi się o cezurach, nożycach, które zmuszają nas do wyborów. Strategia aneksji - tendencja zawłaszczenia.
(…)
… o romantyzmie i pozytywizmie. Kraszewski, Józef Korzeniowski, Aleksander Fredro.
Deprecjacja aksjologiczna to umniejszanie wartości osoby lub wydarzenia.
Biedermeier - głównym założeniem tego stylu było stwierdzenie, że jest to sztuka mieszczan dla mieszczan. Styl ten nigdy nie był dokładnie zdefiniowany, nie było żadnych manifestów programowych itp., dlatego zaliczenia dzieł sztuki do biedermeier w niektórych…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)