Jan Kochanowski, Psałterz Dawidów: Psalmy 110, 123 i 136

Jan Kochanowski, Psałterz Dawidów, oprac. K. Meller, Kraków 1997 - Psalm 110, 123, 136.
Psalm 110
Pan rzekł do mojego(podmiotu lirycznego) pana, aby usiadł po Jego prawicy, a wtedy sprawi, że jego wrogowie będą mu poddani. Obiecał mu Pan królestwo i władzę. Lud mu poddany miał być cnotliwy i pobożny. Porównanie pana do Melchizedecha (największy kapłan Starego Testamentu, król Jerozolimy), u którego boku zawsze stoi Pan. Wspomnienie o gniewu Boga na tyranów, których Bóg ukaże, a dobrzy dosięgną Nieba. Tak zwany psalm królewski. Ukazuje moment przedstawienia nowego króla. Psalm 123
Apostrofa do Boga o zmiłowanie się nad cierpiącymi (w tym podmiotem lirycznym). Osoba mówiąca w psalmie (jeśli tak można to nazwać) wznosi oczy ku Bogu w nadziei, że ten go wysłucha. Mówi o swoim głodzie (ale mówi w imieniu całego lugu) i prosi, aby Pan wyciągnął do niego rękę. Płacze, ale przez łzy wznosi oczy ku Bogu. On i cały jego lud cierpi, prosi o zmiłowanie się Boga. Można to interpretować jako skarga narodu wybranego, która zwraca się z prośba o sprawiedliwość i zmiłowanie się Boga. Psalm 136
Wezwanie do chwalenia Pana. Wyliczenie cech Pana: miłosierny, litościwy, dobrodziej, wieczny, niezwyciężony, łaskawy, szczodrobliwy. Wezwanie do chwalenia Pana jest uzasadniane cechą Pana. Hymn pochwalny. ... zobacz całą notatkę