To tylko jedna z 4 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
ISTOTA GOSPODARKI FEUDALNEJ
Stosunki feudalne tworzyły się wraz z upadkiem systemu niewolniczego. W gospodarce feudalnej dominowało rolnictwo. Połączona ona była z czynnikiem politycznym i występował wysoki stopień samowystarczalności. Podstawową formą systemu feudalnego był system lenny, który stworzył “drabinę feudalną”. Polegał on na nadawaniu przez właścicieli ziemskich posiadłości możnym osobom. Nadawca lenny nazywał się seniorem a przyjmujący je wasalem. Senior odbierał od swoich wasali hołd, czyli uroczystą przysięgę wierności i posłuszeństwa w zamian za opiekę. Wasal także mógł nadać ziemię i uzyskać w ten sposób swoich wasali. System ten przyczyniał się do osłabienia władzy centralnej i utrzymywania się rozdrobnienia feudalnego. Ziemia jako podstawowy środek produkcji i do feudała i do użytkującego ją chłopa. Istniała zatem podwójna własność ziemi charakterystyczna tylko dla feudalizmu. Wskutek braku pełnej wartości ziemi, chłopi musieli za jej użytkowanie świadczyć wiele powinności na rzecz feudała czyli tzw. Rentę feudalną. Dla feudała renta była podstawowym dochodem i źródłem utrzymania. Wyróżnia się trzy rodzaje renty:
- naturalna - daniny w naturze
- odrobkową - robocizna na rzecz gospodarstwa pańskiego - czynszową - opłaty pieniężne
Chłop był przynależny do pana na trzy sposoby:
- gruntowo - dotyczyło wszystkich i wynikało ze zwierzchności pana nad własnością gruntów
- osobiście - chłop był własnością pana, który mógł na stałe przywiązać go do ziemi
- sądowo - pan miał prawo do sądzenia swoich poddanych, a było to wynikiem przejścia sądownictwa z rąk władcy do rąk feudałów
Feudalizm więc zmuszał chłopów do wykonywania pracy na rzecz pana i świadczenia mu powinności w postaci darowizn i robocizny. Był on drastycznym ograniczeniem wolności co pociągnęło za sobą powtarzające się w wielu krajach powstania chłopskie.
Za kolebkę feudalizmu uważa się państwo Franków i tylko tam występował on w klasycznej postaci. W innych państwach występowały inne jego formy.
PRZEMIANY W ROLNICTWIE ŚREDNIOWIECZNYM
Największym udoskonaleniem średniowiecznego rolnictwa było zastosowanie trójpolówki zamiast antycznej dwupolówki. W tym systemie ziemia podzielona była na trzy części, obsiewana w jednej części zbożem ozimym, w drugiej jarym a trzecia leżała odłogiem. Było to ściśle powiązane ze wprowadzeniem ciężkiego pługa na kołach i wykorzystaniu konia jako siły pociągowej. Pług ten był w stanie orać gliniastą ziemię charakterystyczną dla północno-zachodniej Europy. Konie mogły wykonać pracę za trzy, cztery woły, jednak ich utrzymanie kosztowało trzy czterokrotnie więcej od utrzymania woła. Dlatego wprowadzono je tylko tam, gdzie można było w pełni wykorzystać ich siłę. Oprócz tych najważniejszych innowacji w średniowiecznym rolnictwie zastosowano całe mnóstwo wynalazków o mniejszym znaczeniu. Dzięki ulepszonej obróbce metali żelazo stało się bardziej dostępne i tańsze. Znajdowało więc ono zastosowanie obok zbroi i broni rycerzy w produkcji narzędzi rolniczych. Wykonywano z nich ostrza do pługów, a także proste narzędzia jak motyki, widły czy siekiery. Ulepszono sierp i bronę oraz wynaleziono kosę. Więcej wysiłku wkładano w gromadzenie i przechowywani nawozu zwierzęcego w celu późniejszego użyźniania gleby. Takie techniki umożliwiły wprowadzenie na niektórych terenach czwórpolówki. W Europie w ciągu całego średniowiecza wprowadzono wiele nowych roślin uprawnych. Jedną z nich było żyto, które stało się podstawowym zbożem chlebowym. Również owies był bardziej dostępny i stał się głównym pożywieniem dla koni. Groch, fasola i soczewica stały się bardziej powszechne i urozmaicały pożywienie. Wiele jarzyn i owoców pochodzących z Afryki i Azji zaklimatyzowało się w Europie. Europejczycy nauczyli się uprawiać bawełnę, trzcinę cukrową, owoce cytrusowe oraz ryż. Rozwinął się przemysł włókienniczy a co za tym idzie zwiększył się popyt na niektóre barwniki naturalne, więc poszczególne regiony wyspecjalizowały się w tej dziedzinie.
(…)
… oznaczał możliwość wybierania władzy, organizowania sądów, posiadania siły zbrojnej i prowadzenia własnej polityki finansowej i gospodarczej. Handel skupiał się przeważnie w miastach, nadal był handel obwoźny ale został on ograniczany przez np. prawo składu, które zmuszało kupca przybywającego do danego miasta do sprzedaży całości, przez pewien czas lub pozostawienia towaru w składzie. Zakazywano sprzedaży detalicznej, a handel odbywał się tylko na placu publicznym. Innym poważnym utrudnienie dla swobody handlu był przymus drogowy, nakazujący jeździć kupcom wyznaczonymi drogami.
Najważniejsze szlaki handlowe średniowiecza:
Morze Śródziemne - łączył Europę z Bliskim Wschodem. Kupcy europejscy zaopatrywali się tutaj w towary wschodnie (przyprawy, leki, owoce) a z Europu wywożono metale i wyroby metalowe. Handel na tym szlaku był głównie w rękach miast włoskich (Amalfi, Piza, Genua, Florencja i Wenecja)
Morze Północne i Bałtyk - łączył północną i wschodnią Europę z zachodem. Na zachód dostarczano towary masowe (zboże, drewno, wełna) a wschód chłonął ryby, sól, wino, metale. Handel w tym rejonie zmonopolizowały miasta niemieckie zlokalizowane nad morzem lub rzekami tj. Hamburg, Szczecin, Gdańsk…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)