Intermedialność - podstawowa strategia twórcza na polu sztuki współczesnej - wykład

Nasza ocena:

3
Pobrań: 455
Wyświetleń: 3087
Komentarze: 0
Notatek.pl

Pobierz ten dokument za darmo

Podgląd dokumentu
Intermedialność - podstawowa strategia twórcza na polu sztuki współczesnej - wykład - strona 1 Intermedialność - podstawowa strategia twórcza na polu sztuki współczesnej - wykład - strona 2 Intermedialność - podstawowa strategia twórcza na polu sztuki współczesnej - wykład - strona 3

Fragment notatki:

Intermedialność - podstawowa strategia twórcza na polu sztuki współczesnej
Termin „intermedia” - Dick Higgins w 1965 r. - w odniesieniu do powstającej wtedy sztuki (nowe formy z połączenia happeningów, form konceptualnych, eksperymentów literackich, nowych mediów).
Koncepcja: z ducha otwartości i eksperymentów.
Do intermediów zaliczamy: poezję wizualną, muzykę wizualną, sztukę światła, fotografię intermedialną, film, wideo, wideoklipy, sztukę telewizyjną, animację komputerową, kino interaktywne, net art, holografię, teatr, balet, multimedialne przedstawienia performatywne.
Intermedialność - podobnie jak intertekstualność, interaktywność, interkonektywność, interfejs - zawiera prefiks „inter-”.
- znak współczesnej kultury
- zmediatyzowanie
- zawieszenie w zapośredniczonej przez media przestrzeni „między”
2. Intertekstualność, intersemiotyczność, interkonektywność
Intertekstualność - jest sferą powiązań, odniesień, aluzji i relacji międzytekstowych, w których uczestniczy dzieło sztuki.
Julia Kristeva określiła istotę tych relacji: „każdy tekst jest zbudowany z mozaiki cytatów, jest wchłonięciem i przekształceniem innego tekstu”.
Intertekstualność stała się niemal paradygmatem estetyki postmodernistycznej.
Intersemiotyczność - jest rodzajem relacji intermedialnych aktywizujących dialog między mediami pojmowanymi jako systemy semantyczne. Problematyka adaptacji filmowej łączy intertekstualność z intersemiotycznością [koncepcja Maryli Hopfinger].
Przekład intersemiotyczny - jest swoistym odczytaniem, interpretacją literackiego pierwowzoru i swobodną operacją obejmującą każdą możliwą relację między literaturą a filmem.
M. Hopfinger wprowadza pojęcie poziomów przekładu interesemiotycznego wyróżniając ich trzy: 1. poziom elementów znaczących; 2. poziom relacji elementów znaczących i znaczonych w aspekcie budulcowo-znaczeniowym 3. poziom relacji elementów znaczących i znaczonych w aspekcie znaczeniowo-kulturowym. Pierwszy poziom - tworzywa - jest nieprzekładalny; drugi - przekładalny częściowo; trzeci - przekładalny. O przekładzie można więc mówić dopiero w odniesieniu do sensów większych całości znaczących.
Interkonektywność - odnosi się do swobodnego łączenia mediów i wzajemnych relacji między nimi, tworzących uniwersalną sieć przekazywania informacji w środkach komunikowania masowego [w obrębie mediów];
- konwergencja [dotyczy odbiorców/użytkowników]
3. Dick Higgins i Gene Youngblood

(…)

… dla widzów. Znaczenie jest przekazywane nie za pomocą kodowania pojęć w abstrakcyjnym języku literackim, ale poprzez tworzenie emocjonalnie prawdziwego doświadczenia wykorzystującego technologię audiowizualną. Zasady funkcjonowania intermediów powstały w dziedzinie sztuki, a nie inżynierii. Ich podstawy są ugruntowane w następujących dziedzinach: psychologia, teoria informacji i inżynieria komunikacyjna…
... zobacz całą notatkę



Komentarze użytkowników (0)

Zaloguj się, aby dodać komentarz