Interakcje powtarzalne i regularne Rozważając w poprzednim rozdziale rozmaite sieci interakcyjne, odeszliśmy już od analizy pojedynczej interakcji w kierunku badania ich wielości. W tym przypadku mieliśmy do czynienia z wielością interakcji podejmowanych przez partnerów różnych, lecz powiązanych ze sobą przez wspólne uczestnictwo w tej samej sytuacji: przyjęciu, posiedzeniu, debacie, wiecu itp. Ale jest możliwy i inny typ wielości, gdy ci sami partnerzy nie ograniczają się do jednej interakcji, lecz powtarzają ją od czasu do czasu. Gdy wychodzę wyprowadzić psa, czasami spotykam sąsiada z pieskiem. Zamieniamy kilka zdań o pogodzie i idziemy każdy swoją drogą. Inny sąsiad, którego spotykam, pasjonuje się narciarstwem, ile razy więc się zatrzymuje, rozmawiamy krótko o trasach, o lodowcu, skąd właśnie wrócił, i też udajemy się do swoich spraw. W obu wypadkach zdarza się to bardzo nieregularnie, czasem spotykamy się co dzień przez kilka dni, a potem mija parę tygodni do następnego spotkania. Interakcja zachodzi tu między tymi samymi osobami, ma za każdym razem podobną treść i zdarza się nieregularnie, co jakiś czas. Jest także spontaniczna, wynika tylko z chęci pogadania sobie na luźny, dowolny temat. Taką interakcję nazwiemy powtarzalną. Zauważmy, że powtarzając się wiele razy, może ona mieć dalsze konsekwencje, na przykład poznamy się lepiej, poszerzymy tematy rozmów, sąsiad z pieskiem wciągnie mnie do towarzystwa kynologicznego, a sąsiad‐narciarz zabierze na wycieczkę w Alpy. Wtedy będziemy już mieli do czynienia z bardziej złożonym fenomenem socjologicznym; interakcja dzięki powtarzalności przekształci się w coś więcej. Ale nie wyprzedzajmy toku analizy. Nieco odmienna od interakcji powtarzalnej jest interakcja regularna. Występuje ona wtedy, gdy pojedyncze interakcje układają się w jakiś czasowy rytm, powtarzają w pewnych określonych momentach, dzielą je stałe interwały. Kiedy idę do pracy, po drodze kupuję zawsze w tym samym kiosku, u tej samej sprzedawczyni, gazetę. Dzieje się tak co dzień, z przerwą sobotnio‐niedzielną. Co sobotę kupuję bowiem gazetę u innego kioskarza, w miejscowości, gdzie spędzam weekend. W sobotni wieczór wpadam tam do lokalnego baru, gdzie spotykam kilku miejscowych znajomych. A na niedzielny obiad mam ulubioną restaurację, gdzie zazwyczaj obsługuje mnie ten sam kelner. Mam wykłady we wtorki i czwartki, w te dni biorę więc od portiera klucz do sali wykładowej. Uczestniczę zatem w najrozmaitszych, regularnych interakcjach. Takie interakcje mają jedną dodatkową konsekwencję w porównaniu z powtarzalnymi, stwarzają przyzwyczajenie, oczekiwanie po stronie partnerów, że w danym dniu dojdzie do spotkania. Gdy z jakichś względów nie dochodzi, budzi to zdziwienie. Sąsiad z pieskiem ani kolega‐narciarz nie dziwią się, kiedy mnie nie spotkali przed domem danego dnia. Portier natomiast pyta: „co się stało, że wczoraj Pan Profesor nie wziął klucza?
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)