W windach ludzie przesadnie demonstrują podstawę "nie słucham" i "nie patrzę", wlepiając wzrok w powietrze czy gdziekolwiek, byle nie patrzeć w stronę współpasażera. Podobnie dzieje się, gdy rozmowę kilku osób przerywa telefon do jednej z nich. Pozostałym osobom trudno momentalnie okazać kompletną nieuwagę, więc trochę na siłę kontynuują rozpoczętą rozmowę.
Socjologowie stosują rozróżnienie statusu przypisanego i statusu osiągniętego . Status przypisany to status "przyznany" jednostce na podstawie jej cech biologicznych (rasa, płeć, wiek). Można mieć status osoby "białej", "kobiety" czy "nastolatka". Status osiągnięty to status, który jednostka uzyskuje własnym wysiłkiem. Statusem osiągniętym może być status "studenta" czy "sportowca". Na ogół chcemy wierzyć że najważniejszy jest status osiągnięty, ale społeczeństwo może być innego zdania. W każdym społeczeństwie pewne statusy mają pierwszeństwo nad innymi i zasadniczo determinują pozycję społeczną danej jednostki. Interakcja społeczna to proces obejmujący nasze działania wobec innych i nasze reakcje na ich działania wobec nas. Wraz z postępem globalizacji rośnie liczba interakcji. Dwie mijające się osoby na ulicy, w pewnej odległości od siebie, rzucają na siebie nawzajem krótkie spojrzenie, a następnie przechodząc obok siebie, odwracają wzrok. Demonstrują postawę uprzejmej nieuwagi . Polega ona na tym, aby nie wykonać żadnego gestu, który mógłby zostać odebrany jako wtargnięcie w przestrzeń prywatną. Badanie codziennych zachowań w sytuacjach bezpośredniego spotkania określa się mianem mikrosocjologii , dotyczy ona jednostek i małych grup. Różni się od makrosocjologii , zajmującej się wielkimi systemami społecznymi jak systemy polityczne czy porządek gospodarczy.
Głównym aspektem komunikacji niewerbalnej jest wyrażanie emocji przez wyraz twarzy. Charles Darwin, twórca teorii ewolucji, twierdził że podstawowe sposoby wyrażania emocji są dla wszystkich ludzi takie same. Potwierdza to eksperyment, w którym przebadano izolowaną społeczność z Nowej Gwinei, której członkowie nie mieli wcześniej kontaktu z ludźmi z zewnątrz. Kiedy pokazano im zdjęcia twarzy wyrażających szczęście, smutek, gniew, obrzydzenie, lęk i zaskoczenie, bezbłędnie potrafili rozpoznać te stany emocjonalne. Emocje wyrażane mimiką twarzy i zdolność ich interpretacji są wrodzoną cechą każdego człowieka. O ile wyrażanie emocji mimiką jest cechą wrodzoną, o tyle indywidualne i kulturowe czynniki decydują o szczegółach mimiki i o tym, w jakiej sytuacji dany wyraz twarzy jest stosowany (np. w jaki sposób ludzie się uśmiechają). Istnieją różnice kulturowe, np. w niektórych społeczeństwach ludzie mówiąc "nie" kiwają, a nie kręcą głową. Gesty i postawy ciała , podobnie jak wyraz twarzy, są stale stosowane dla uzupełnienia wypowiedzi oraz przekazania treści gdy nie padają żadne słowa. Korzystając z tych trzech form komunikacji, można żartować oraz wyrażać ironię i wątpliwości.
(…)
…. Korzystając z tych trzech form komunikacji, można żartować oraz wyrażać ironię i wątpliwości. W posługiwaniu się językiem, część sensu zawarta jest w słowach, ale część zależy od kontekstu społecznego. Prowadzone od niechcenia pogawędki są tak złożone, że dotychczas nie udało się zaprogramować komputerów tak, żeby mogły prowadzić konwersacje z ludźmi. Słowa, jakimi posługujemy się, nie są z reguły…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)