To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Pod koniec roku 1954 roku Wspólne Zgromadzenie EWWiS wezwało państwa członkowskie do dalszej integracji, w której preferowano problemy gospodarcze. Holenderski minister spraw zagranicznych Johan Beyen wystąpił z propozycją utworzenia unii celnej i wspólnego rynku, uzależniając rozwój integracji politycznej i militarnej od postępów w integracji ekonomicznej i społecznej. Na konferencji EWWiS w Messynie na Sycylii rozważano tę propozycję. Najbardziej zainteresowane stworzeniem EWG były państwa Beneluksu, które miały już doświadczenie w ścisłej współpracy gospodarczej, a także RFN, które widziały w tym drogę do umocnienia roli ich państwa.
Okres lato 1955r. - wiosna 1956r. to czas gdy zespół ekspertów pod przewodnictwem Paula-Henri Spaaka pracował nad założeniami programowymi EWG. Początkowo w obradach brali udział przedstawiciele Wielkiej Brytanii, ale w etapie konkretyzowania propozycji integracyjnych zrezygnowali, ponieważ nie chcieli włączać się w przedsięwzięcia, gdzie musieliby zaakceptować ponadnarodowe struktury. Wystąpili oni z własną propozycją utworzenia luźniejszej strefy wolnego handlu, z krajami skandynawskimi. Liczyli na poparcie Francji, ale Francuzom zależało na rozwoju "szóstki", która pozwoliłaby na rozwiązanie jej problemów rolnych. Uważa się, że to zdarzenie podzieliło poglądy i stanowiska obu państw w sprawach integracji.
Przedstawienie raportu przez Komitet Spaaka nastąpiło w maju 1956r. na konferencji ministrów spraw zagranicznych "szóstki" w Wenecji. Sprecyzował on założenia EWG i podstawy dalszych rokowań, a następnie rozpoczęto negocjacje między ministrami spraw zagranicznych. W raporcie Spaak podkreślał, że integracja gospodarek sektor po sektorze może być bardzo trudna. Zamiast tego proponował kontynuowanie integracji horyzontalnej poprzez stopniowe usuwanie barier celnych. Aby to osiągnąć należało stworzyć unię celną. Trudności sprawiła próba włączenia terytoriów zamorskich Belgii, Holandii i Francji do Wspólnego Rynku. Po burzliwych dyskusjach ustalono, że import z krajów zamorskich miał być traktowany podobnie do importu z krajów członkowskich, a także przewidziano niewielkie dopłaty do eksportu, by wspomóc rozwój terytoriów zależnych. Pozytywnie na integrację wpłynęły na pewno dwa wydarzenia, czyli włączenie zarządzanego wcześniej przez Francję Kraju Saary do RFN, a także nieudana interwencja brytyjsko-francuska na Bliskim Wschodzie w X 1956r. która została potępiona przez USA i ZSRR, co dało impuls do stworzenia tzw. "trzeciej siły".
25 marca 1957r doszło do podpisania Traktatów Rzymskich przez wszystkie kraje tworzące dotychczas EWWiS, czyli: Belgię, Francję, Holandię, Luksemburg, RFN i Włochy, które powołały do życia Europejską Wspólnotę Gospodarczą, nazywaną również Wspólnym Rynkiem. Cele tej organizacji określił artykuł 2:
(…)
…, zmierzających do tworzenia wspólnych założeń i zasad realizacji polityki gospodarczej w dłuższym okresie, był otwarty na dalsze czynności integracyjne. Wynikało to z tego, że twórcy założyli, że osiągnięcie unii celnej spowoduje konieczność koordynacji dalszych działań. Pierwszy Przewodniczący Komisji Europejskiej Walter Hallstein określił EWG jako rodzaj pokojowej rakiety o trzech członach: człon pierwszy - unia celna; człon drugi - unia gospodarcza; człon trzeci - unia polityczna.
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)