To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Instytucja protestu oraz zarzutu w ust. z 7.07.1994 r. o ZP. Instytucja protestu - unormowana była w art. 23 ust. z 7.07.1994 r. o ZP. Jej konstrukcja prawna była następująca. Mianowicie, każdy czyj interes został naruszony w projekcie MPZP mógł zgłosić protest. Podstawowa zasada - protest był oparty na naruszeniu faktycznym, w przeciwieństwie do zarzutu, który był oparty na naruszeniu interesu prawnego. Uchwała rady gminy o odrzuceniu protestu kończyła sprawę dotyczącą protestu. Ustawodawca użył słowa „odrzuceniu”, a powinien „oddaleniu”, bo chodziło o przesłanki merytoryczne a nie formalne. Instytucja zarzutu - unormowana była w art. 24 ust. z 7.07.1994 r. o ZP. Oparta była na naruszeniu interesu prawnego. Każdy, czyj interes prawny został naruszony mógł zgłosić zarzut. Zarzut odrzucony (powinno być - oddalony) przez radę gminy nie kończył postępowania w sprawie, w przeciwieństwie do procedury protestu. Mianowicie na uchwałę rady gminy przygotowującą projekt MPZP przysługiwała w odniesieniu do zarzutu skarga do sądu administracyjnego (SA). Krótko mówiąc, już na etapie przygotowywania projektu interes prawny mógł być chroniony w ten sposób, że na uchwałę odrzucającą (czytaj - oddalającą) zarzut można było wnieść skargę do SA i wyrok SA uwzględniający taką skargę był wiążący w toku dalszych prac nad projektem MPZP. Instytucja zarzutu wydłużała uchwalanie MPZP - zarzut - oddalenie - postępowanie sądowoadministracyjne, jeżeli był wyrok uwzględniający - to powtarzanie planów, zaś uchwała rady gminy już w sprawie uchwalenia samego planu - i na tę uchwałę też przysługiwała skarga do NSA (czy ośrodków zamiejscowych NSA, bo był to jeszcze model jednoinstancyjny sadownictwa adm-go. Krótko mówiąc, dwa razy sprawa planu trafiała do SA. Jeżeli sąd uwzględnił tę drugą skargę (ta skarga była w trybie art. 101 i 101a ust. z 8.03.1990 r. o samorządzie terytorialnym (o ST)) to całą procedurę trzeba było przeprowadzać na nowo. Dlatego nowa ustawa z 2003 r. zrezygnowała z instytucji zarzutu. 2. Drugą zasadniczą zmianą (w stosunku do poprzedniego stanu prawnego - 1961 r., 1984 r. - można było tylko złożyć wnioski i uwagi do planu ZP, żaden środek prawny) było wprowadzenie renty planistycznej (art. 36). Dotychczas - do czasu ust. z 7.07.1994 r. o ZP nieruchomość na skutek uchwalenia lub zmiany MPZP traciła wartość, a właściciel czy wieczysty użytkownik nie miał żadnych roszczeń. Art. 36 tej ustawy (obowiązującej od 1.01.1995 r.) wprowadzał, że jeżeli na skutek uchwalenia lub zmiany MPZP właściciel lub wieczysty użytkownik nie mógł korzystać z nieruchomości w dotychczasowy sposób to przysługiwał mu cały szereg roszczeń, a mianowicie: - żądanie nieruchomości zamiennej lub - wykup nieruchomości - trzecie roszczenie było ograniczone czasem, bo tylko w ciągu 5 lat od uchwalenia planu
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)