Inicjatywy integracyjne w Azji i rejonie Pacyfiku Integracja oraz współpraca między państwami i narodami jest nieodłącznym elementem budowania ładu oraz pokoju na świecie. Dzięki integrowaniu się dużo łatwiej można uniknąć konfliktów oraz wspomagać się nawzajem w sferze ekonomicznej. W Azji i rejonie Pacyfiku procesy integracyjne nie są dobrze rozwinięte, znajdują się dopiero na wstępnym etapie. Region Azji i Pacyfiku to miejsce, w którym ścierają się ambicje o mocarstwowym charakterze Chińskiej Republiki Ludowej, Japonii, Stanów Zjednoczonych, Rosji oraz rosnących w siłę Indii. Zagrożenia dla bezpieczeństwa międzynarodowego częściowo wynikają z pozostałości po okresie Zimnej Wojny.
Warto zauważyć, że choć w Azji funkcjonuje całkiem sporo lokalnych organizacji międzynarodowych to nie ma sformalizowanej instytucji, której członkami byłyby trzy najpotężniejsze państwa tego kontynentu: Japonia, Indie i Chiny. Oprócz integracji gospodarczej ważna jest także integracja polityczna, dlatego też utworzenie organizacji skupiającej właśnie te trzy państwa byłoby najlepszym rozwiązaniem dla Azji. Na tym kontynencie jest wiele regionów, w których jest wiele punktów zapalnych. Dlatego też ważne jest, aby państwa te integrowały się także w sferze bezpieczeństwa i wojskowości. Niestety jak na razie nie ma żadnych perspektyw na utworzenie takiej organizacji. Pierwszą ideą integracyjną Azji Południowo-Wschodniej były japońskie plany stworzenia z podbitych podczas II wojny światowej państw Strefy Wspólnego Dobrobytu Wielkiej Azji Wschodniej. Pomysłodawcą tej koncepcji był Hachirō Arita, minister spraw zagranicznych w latach 1936-1940. Twierdzono, że cesarska armia wyzwala azjatyckie narody spod okupacji europejskiego kolonializmu szerząc hasło „Azja dla Azjatów”. Jednak w rzeczywistości państwa, które dostały się pod japoński protektorat były rządzone przez wojsko lub tzw. „marionetkowe rządy” zależne od japońskiego Cesarza. Państwa te miały być dla Japonii źródłem surowców niezbędnych do dalszej kampanii na Pacyfiku. Plany jednak nie zostały zrealizowane, ponieważ podczas wojny na Pacyfiku nastąpił nagły zwrot sytuacji i japońskie wojska, pod naporem sił amerykańskich, zaczęły się wycofywać W 1954 roku w celu powstrzymania procesu szerzenia się doktryny komunistycznej w państwach Azji Południowo-Wschodniej powołano Organizację Paktu Azji Południowo-Wschodniej (SEATO). Był to typowy pakt polityczno-militarny. Siedziba znajdowała się w Bangkoku, a jej członkami były Australia, Francja, Nowa Zelandia, Pakistan, Stany Zjednoczone, Wielka Brytania oraz jedynie dwa państwa tego regionu -Tajlandia i Filipiny. Organizacja ta skupiała głównie państwa posiadające interesy na tym obszarze, był to jednak pierwszy krok do integracji regionalnej. SEATO nie posiadała wspólnej siły militarnej, a pierwszym rozłamem w organizacji było wystąpienie w 1967 roku ze struktur Francji oraz Pakistanu, ponieważ powstało wtedy wiele sporów na temat angażowania się w wojnę w Wietnamie. Kiedy Pakistan nie uzyskał poparcia SEATO w konflikcie z Indiami w 1972 roku wystąpił całkowicie z paktu. Po zakończeniu działań wojennych w Wietnamie zdecydowano o rozwiązaniu organizacji (1975) co ostatecznie zostało dokonane w 1977 roku na posiedzeniu w Bangkoku.
(…)
… roku w Canberze podczas nieformalnego spotkania sześciu państw: Australii, Nowej Zelandii, Kanady, USA, Japonii oraz Korei Południowej. Obecnie APEC liczy 21 członków: Australia, Brunei, Kanada, Indonezja, Japonia, Korea Południowa, Malezja, Nowa Zelandia, Filipiny, Singapur, Tajlandia, Stany Zjednoczone, Chińska Republika Ludowa, Hongkong, Tajwan, Meksyk, Papua-Nowa Gwinea, Chile, Peru, Rosja i Wietnam…
…, które jest miejscem debat na temat bezpieczeństwa w regionie Azji i Pacyfiku. Jego uczestnikami poza członkami ASEAN są także: Australia, Kanada, Chińska Republika Ludowa, Unia Europejska, Indie, Japonia, Republika Korei, Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna, Mongolia, Nowa Zelandia, Pakistan, Papua Nowa Gwinea, Rosja, Bangladesz, Sri Lanka oraz Stany Zjednoczone. Na corocznych spotkaniach omawiane są kwestie bezpieczeństwa regionalnego, nierozprzestrzeniania broni masowego rażenia, współpracy militarnej oraz rozwiązywania sporów. Jest to miejsce o charakterze czysto konsultacyjnym, nieposiadające struktury organizacyjnej ponieważ to mogłoby się przyczynić do zwiększenia jego wpływów. Przedstawiciele państw należących do Stowarzyszenia Narodów Azji Południowo-Wschodniej spotykają się z przywódcami innych państw…
…. Jest nim Julian Wilson. Oprócz Komisji Europejskiej swoich ambasadorów przy ASEAN mają także Japonia, Australia, Nowa Zelandia, USA, Portugalia, Czechy, Finlandia, Niemcy, Wielka Brytania i Francja.
ASEM czyli Asia-Europe Meeting jest to nieformalnym dialogiem pomiędzy dwoma regionami: państwami członkowskimi Unii Europejskiej a Azją Wschodnią Południową i Południowo-Wschodnią. Początek tej współpracy…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)