To tylko jedna z 3 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Thomas Hobbes - „Lewiatan” W swoim wstępie do dzieła wskazuje Hobbes na fakt, że człowiek, we wszystkim, co robi, naśladuje dzieła Boga. Kreacja ludzka (na przykład to, co nazywamy mianem „sztuki”) jest wzorowana na kreacji boskiej. Najdoskonalszym dziełem Stwórcy jest sam człowiek. Ludzie postanowili odwzorować to dzieło w postaci Lewiatana, społeczeństwa, państwa, zbudowanego po to, by zapewniać pokój i bezpieczeństwo jednostkom, które zawarły stojącą u jego podstawy umowę.
część I - „o człowieku”: człowiek - istota poznająca Wiele rozdziałów z tej części dokumentuje materialistyczny i naturalistyczny pogląd Hobbesa na świat. Człowieka pojmował jako istotę cielesno-duchową, ale tylko materialną - czynności fizyczne i intelektualne uważał w istocie za ten sam ruch. Stąd zawarte w kolejnych rozdziałach tłumaczenie wrażenia zmysłowego jako „usiłowania uwolnienia się od zewnętrznego nacisku na serce”, a wyobrażenia jako „zachowanego, zanikającego obrazu rzeczy widzianej”.
Dalej określa Hobbes ciąg wyobrażeń jako „mowę wewnętrzną”, kierowaną lub niekierowaną. Doświadczenie to tyle, co „posiadanie znaków”, z którego wynika przezorność (względem przyszłości) i domysł (względem przeszłości). W tym miejscu nadmienia też filozof o przyczynach, dla których człowiek nie może sobie wyobrazić tego, co nieskończone. Wszystko, co znajduje się w ludzkiej wyobraźni, było wcześniej w zmysłach. Zmysły, operujące na konkretnych, jednostkowych obiektach, nie ogarniają niczego takiego, jak „nieskończoność”.
Długo rozwodzi się nad uczuciami i ich wyrazami. Początkiem wszelkiego ruchu jest wyobrażenie, z którego wynikają niezauważalne zmiany w organizmie, określane mianem dążenia (pożądania lub awersji), z którym z kolei związane są ból i przyjemność. Każdy człowiek ma własne pojęcie tego, co dobre, a co złe; dobro jest ogólnie rzecz biorąc tym, czego on (jako jednostka) pożąda. Przez połączenie przekonania i pożądania tłumaczone są: nadzieja, obawa, rozpacz i odwaga. Dalej zdefiniowane zostają kolejne uczucia, niejednokrotnie poprzez odwołanie do Arystotelesa.
Po zdefiniowaniu pojęć związanych z uczuciami, określone zostają: namysł, akt woli oraz szczęście (w ujęciu doczesnym). Namysł jest „sumą pożądań, wstrętów, nadziei i obaw, które powracają przed osiągnięciem pewnej rzeczy lub uznaniem jej za niemożliwą”. Akt woli to niejako wypadkowa pożądań i wstrętów, granicząca z działaniem bądź zaniechaniem. Szczęście, wreszcie, to „stałe powodzenie w osiąganiu tych rzeczy, jakich człowiek w różnych chwilach pragnie” - „przechodzenie pożądania od jednego przedmiotu do innego”.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)