To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Historia myśli ekonomicznej
Historia myśli ekonomicznych ma bardzo daleko sięgające konotacje. Moim zadaniem
jednak, jest przedstawienie naczelnych nurtów tej myśli, to jest: szkoła klasyczna,
neoklasyczna, instytucjonalizm, keynesizm i monetaryzm.
Szkoła klasyczna ekonomii – to szkoła myślenia ekonomicznego zakładająca, że
gospodarka w długim okresie, jeżeli nie będzie się zakłócać jej funkcjonowania, zapewnia
rozwój w warunkach ogólnej równowagi ekonomicznej. Myśl ta została zapoczątkowana w
XVIII w., a jej główny rozkwit to wiek XIX. Za twórców szkoły klasycznej uznaje się
Williama Petty’ego z Anglii i P. Boisguilleberta z Francji. Ogólnie jej zasady zostały jednak
sformułowane przez Szkota Adama Smitha w publikacji „The Wealth of Nations” („Badania
nad naturą i przyczynami bogactwa narodów”), która ukazała się w 1776 r (w polskim
wydaniu 1954). Jedni z bardziej wyróżniających się klasyków to: John Stuart Mill, David
Ricardo, J. Sismondi, J.B. Say, P. Malthus, J. McCulloch, W. Senior; interesującym jest
również, że do dorobków ekonomii klasycznej nawiązywał Karol Marks.
Neoklasyczna ekonomia – dorobek tej szkoły dotyczy metodologii, teorii produkcji,
konkurencji doskonałej i niedoskonałej, teorii pieniądza. Duży wpływ miała również w
metodach badań ekonomicznych:
• Wprowadzenie momentu czasu do analizy cen i kosztów
• Rozwój teorii koniunktury
• Sprzęgnięcie teorii pieniądza z analizą realnych procesów gospodarczych
Dzięki temu zwiększyło się znaczenie ekonomi w polityce i praktykach ekonomicznych.
Początek neoklasycznej ekonomii dały prace C. Mengera pt. „Grundsätze der
Volkswirtschaftslehre” z 1871 r. S. Jevonsa pt. „Theory of Political Economy” z 1871r. i
L.M.E. Walrasa pt. Éléments d'économie politique pure...” z 1873–77 r. Za najwybitniejszych
przedstawicieli uważa się A. Marshalla, J.M. Keynesa. W Polsce zaliczają się do nich A.
Krzyżanowski, E. Taylor, E. Lipieński. Zakres czasowy tego nurtu to przede wszystkim wiek
XIX.
Instytucjonalizm – kładł największy nacisk na dokładne badania statystycznoempiryczne istniejących instytucji społecznych, uważając, iż rzeczywistość ekonomiczna
może być właściwie zrozumiana i interpretowana jedynie w oparciu o analizę zmieniającej się
struktury istniejących instytucji. Myśl ta rozwinęła się w Stanach Zjednoczonych na początku
XX w, zapoczątkowana została przez Thorstein Bunde Veblena. Dużą role w
instytucjonalizmie odegrali również: J.R. Commons, W.C. Mitchell, a także J.M. Clark,
G. Myrdal.
Keynesizm – system poglądów ekonomicznych J.M. Keynesa, przyjmuje za możliwe
uchronienie gospodarki przed skutkami niepełnego wykorzystania czynników produkcji i
cyklicznych wahań koniunkturalnych poprzez aktywną politykę państwa, które stosując
zasady interwencjonizmu oddziałuje na politykę monetarną, fiskalną i inwestycyjną, stosując
politykę inflacyjną zachęca do działań inwestycyjnych. System powstał na początku lat 80
XX w, głównym przedstawicielem keynesizm jest J. Robinson, G. Akerlof, L. Ball, L.
Cooper, N.G. Mankiw, D. Romer, J.E. Stiglitz oraz J. Hellen.
Monetaryzm – teoria makroekonomiczna, uznająca pieniądz za podstawowy czynnik
wpływający na zmiany sytuacji gospodarczej w czasie. Zgodnie z tym poglądem podaż
pieniądza jest głównym czynnikiem wpływającym w krótkim okresie na wielkość produktu
narodowego brutto (PNB), natomiast w dłuższym okresie wpływa ona głównie na ceny.
Wybitni przedstawiciele kierunku XX wieku to: M. Friedman, K. Brunner, A. Me
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)