Historia książki - wykład 3

Tytuł w oryginale lub nadany przez bibliografa. Odnotował incipi, czyli pierwsze słowa tekstu podawał objętość (liczbę wierszy), liczbę woluminów, na którym tekst był utrwalony, jeśli zachodziła taka potrzeba bibliograf zawierał adnotacje dotyczące autorstwa czy identyfikującą inne wydania, inne kopie danego dzieła. Ten układ bibliografii odzwierciedlał układ alfabetyczny Biblioteki Aleksandryjskiej. Upowszechnił się nadzór biblioteki aleksandryjskiej w innych bibliotekach greckich. Jeśli chodzi o inne księgozbiory greckie po okresie laickim niewiele jest zachowanych informacji na ich temat. Te które zostały odkryte świadczyłyby o tym, że w przypadku zbiorów faraonów mamy do czynienia z archiwami - instytucjami o charakterze państwowo-administracyjnym, ale teksty naukowe, historyczne, literatura piękna. Przykładem może być zbiór przypisywany faraonom, okresowi faraonów egipskich Amenchotepowi III Amenchotepowi IV pochodzącym z poł. II tys. p. n. e., gdzie wśród ponad 300 tabliczek glinianych znaleziono teksty oprócz państwowych, które można określić literackimi. O tym, że książka była przedmiotem szerszego użytku, świadczą o tym tzw. księgi umarłych. Takie księgi zamawiano z okazji pochówków. Były sporządzone wedle określonych zasad przez ludzi pracujących w skryptoriach i musiał istnieć handel tymi księgami, aby ludność je nabywała.
Za wynalazców pisma alfabetycznego uważa się ludy zamieszkujące starożytną Fenicję. Jednym z najstarszych jest inskrypcja wyryta na sarkofagu Archirama z Byblos sporządzana pismem alfabetycznym datowana na XIII w. p. n. e. Od Fenicjan pismo alfabetyczne jak się przypuszcza przejęli Grecy. Stało się to ok. X w. p. n. e. Tak jak to w innych przypadkach Grecy uzupełniali to pismo swoimi znakami - samogłoskami, które odpowiadają dźwiękom mowom greckim. To pismo również pierwotne ulegało przekształceniom. Jedna z jego form (zachodnia) używana między innymi w greckich koloniach, jak się przypuszcza, została przejęta przez Etrusków i stąd wywodziły się pisma italskie.
Wśród tych odmian funkcjonowało tzw. pismo klasyczne, które wykształciło się pod koniec V w. p. n. e. służące do pisania norm prawnych, spraw państwowych i stanowiące podstawę do wytworzenia się ostatecznego systemu pisma greckiego, na które składały się 24 litery - spółgłoski i samogłoski.
Dalsze zmiany tyczyły się stylu pisarskiego, a były spowodowane stosowaniem papirusu. Pierwotnie, najczęściej jeśli chodzi o styl stosowano majuskułę. Były to duże litery, a szczególnie przydatne do sporządzania inskrypcji na materiałach twardych i w książkach. Z czasem wyodrębniła się tzw. minuskuła, czyli małe literki również tej samej wysokości. Siłą rzeczy, małe litery zaczęły dominować w tekstach zawartych na papirusie. Zastosowanie papirusu, później pergaminu spowodowały, że zaczęto zmieniać druk pisma, zaczęto zapisywać tekstem pochyłym - kursywą. Zmienił się także kształt graficzny pisma. Zaczęto stosować inicjały, tj. Znaki zaokrąglone. Ok. VII w. p. n. e. Fenicjanie odkryli pismo.

(…)

… się alfabet łaciński - alfabet Rzymian. Wraz z podbojami Rzymian rozpowszechnił się on w całej Europie.
Pismo alfabetu łacińskiego składało się ze znaków pochodzących z języka greckiego i dostosowane do mowy Rzymian. Początkowo pismo to składało się z 21 liter, następnie doszły litery 'z' i 'y'. Jeśli chodzi o styl pisania, który ewaluował, korzystano z majuskuł, minuskuł, półuncjała i uncjała, stosowano…
... zobacz całą notatkę