To tylko jedna z 29 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
FRANCJA W DOBIE WIELKIEJ REWOLUCJI Administracja centralna we Francji kształtowana była różnie w poszczególnych konstytucjach czasu rewolucji. 1791: Król + ministrowie (zasada kontrasygnaty) Konstytucja z 1791 r. powierzała władze wykonawczą w ręce króla, a że monarcha pozostał nietykalny i nieodpowiedzialny wszystkie jego akty dla swej ważności wymagały kontrasygnaty ministerialnej. 1793: Rada Wykonawcza (24 członków) / Komitet Ocalenia Publicznego Kolejna konstytucja z 1793 r. na czele władzy wykonawczej stawiała Radę Wykonawczą, jednakże konstytucja ta nigdy nie weszła w życie to też faktycznie w okresie tym władzę wykonawczą sprawował Komitet Ocalenia Publicznego 1795: Dyrektoriat (instytucja kolegialne złożona z 5 dyrektorów, wybieranych na 5 lat), ministrowie jako aparat biurokratyczny nie polityczny Wreszcie za rządów wielkiej burżuazji, która przejęła władzę w wyniku zamachu, władze wykonawczą w kolejnej konstytucji powierzono Dyrektoriatowi, który sprawował swoja władzę nie podzielnie przez ministrów, będących jednak tylko zwykłymi urzędnikami. 1799-1804: Pierwszy konsul/Cesarz + ministrowie Po zamachu stanu i objęciu rządów przez gen. Napoleona w charakterze pierwszego konsula rozpoczął się nowy etap w dziejach Francji. Po kilku latach Napoleon przyjął tytuł Cesarza. Ministrowie mianowani przez Napoleona przed nim też ponosili odpowiedzialność. Opracowanie projektów prawa oraz sądownictwo administracyjne w II instancji powierzono Radzie Stanu, której członkowie nominowani byli również przez Cesarza. Administracja terytorialna. Reforma administracji terytorialnej zakładała, że ma być to administracja prosta i jednolita, oparta na racjonalizmie a nie na tradycji. W konsekwencji była to administracja nacechowana niesłychanie mocno elementami decentralizacji i samorządności. Przy całkowitym wyeliminowaniu aparatu państwowego a jednocześnie przy słabym przygotowaniu fachowym organów obieralnych i niedostatecznej kontroli ich działania, wprowadzony wówczas model samorządu nie zdał egzaminu i nie przetrwał dugo. Zmieniony został przez Napoleona w 1800 r. 1789: 1. 83 departamenty: rady departamentalne + dyrektoriaty + syndykowie generalni 2. dystrykty: rady dystryktu + dyrektoriaty + syndykowie (zlikwidowane w 1795 r.) 3. kantony: okręgi wyborcze i sądowe 4. gminy (w liczbie ponad 40 tys.): rady municypalne + merowie (syndyk gminny, sekretarz i skarbnik). Władze administracyjne działały zgodne z zasadą kolegialności, wszyscy członkowie byli wybierani przez obywateli posiadających czynne prawo wyborcze. Brak było całkowicie elementu biurokratycznego, czyli fachowych, nominowanych urzędników. Wieloosobowe rady departamentalne, rady dystryktu, oraz rady municypalne działały jako organy uchwałodawcze. Rady departamentalne zbierały się raz do roku, natomiast rady municypalne co miesiąc. Pewien ograniczony nadzór nad radami departamentalnymi należał do najwyższej władzy ustawodawczej oraz króla. Kontrolę nad organami dystryktu sprawowały władze departamentalne, a nad gminami, władze dystryktu i departamentalne. Organami wykonawczo - zarządzającymi były dyrektoriaty urzędujące na stałe, mające uprawnienia do wydawania zarządzeń w celu wykonania ustaw i dekretów. Ponadto istniał również urząd syndyka, do którego zadań należało w pierwszej kolejności wprowadzanie w życie aktów prawnych. W gminach władzę wykonawczą sprawowali merowie (samodzielnie lub w większych gminach za pomocą biura)
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)