PASTERZ HERMASA F. Szulc, Syn Boży w Pasterzu Hermasa. Świadectwo chrystologii judeochrześcijańskiej , Katowice 2006.
Utwór ten powstał w środowisku rzymskiej wspólnoty Kościoła. Posiadała ona już ukształtowaną i rozbudowaną strukturę wewnętrzną. Czasy powstania to koniec zaciętego i okrutnego prześladowania chrześcijan. Kto wyznał wiarę, szedł do więzienia i na biczowanie, krzyż i pastwę dzikich zwierząt. Wielu poniosło śmierć. Wielu żyło jeszcze wyznawców, którzy co prawda cierpieli męki, ale z różnych przyczyn uszli męczeńskiej śmierci. Niestety nie zabrakło także odstępców, wśród nich również takich, co posunęli się nawet do bluźnierstwa Chrystusowi, jak też zdrady i wydania własnych braci. Kiedy minęło niebezpieczeństwo, odstępców ogarnął żal i chcieliby powrócić na łono Kościoła, którego podwoje, zgodnie z ówczesnym rygoryzmem, były dla nich na zawsze zamknięte.
Do tej pory uważano, że jedno jest tylko nawrócenie i oczyszczenie, mianowicie chrzest święty. Kościół jest w najściślejszym tego słowa znaczeniu święty i nieskalany i tylko ze „świętych” się składa. Kto złamał pieczęć chrztu, już do niego nigdy należeć nie może.
Takich, którzy upadli podczas ostatniego prześladowania musiało być wielu. Wśród nich jest rodzina Hermasa, jednego z „proroków” Kościoła Rzymskiego, który osobiście wprawdzie wytrwał i w prześladowaniu stracił cały swój majątek, ale patrzeć musiał na zaprzaństwo i zdradę własnych dzieci. Teraz zaś widzi, że nieszczęsne jego dzieci, z tyloma innymi, którzy się zachwiali, odtrącone od Kościoła, pogrążają się bardziej, niejako w rozpaczy, w coraz to gorsze grzechy. Biedny ojciec nie może znieść tego widoku i szuka ratunku dla wszystkich, którzy znajdują się w takim położeniu. Ratunek widzi w pokucie. Pisze więc Pasterza , jako wezwanie do pokuty i rozsyła w świat, jako radosną nowinę, że Bóg przez swego Anioła Pokuty, którego nazywa Pasterzem, zwiastuje wielką, wyjątkową łaskę. Raz jeszcze mają się otworzyć przed „upadłymi” bramy Kościoła.
Widzenie II, 5. (1) - 6. 4.
„ Szedłem do Cumae w tym samym czasie, co roku poprzedniego, […] i znów duch mnie porwał i przeniósł na to samo miejsce, co w zeszłym roku. Znalazłszy się tam, ukląkłem i począłem się modlić do Pana […]. A kiedy podniosłem się zakończywszy modlitwę, ujrzałem przed sobą tę samą sędziwą niewiastę […], która przechadzając się czytała małą książeczkę. I mówi do mnie: „Czy możesz to ogłosić wybranym Boga?” Odpowiedziałem jej: „Pani, nie mogę tak wiele zapamiętać. Daj mi raczej tę książeczkę, żebym ją przepisał”. „Weź ją, rzecze, a potem mi oddasz”. […] Oto co było napisane: „Twoi synowie, Hermesie, zaparli się Boga, bluźnili Panu, w wielkiej niegodziwości zdradzili swoich rodziców i usłyszeli, że są ich zdrajcami, a zdrada ta niczego ich nie nauczyła […] Oznajmij jednak te słowa wszystkim twoim dzieciom i twojej małżonce, która w przyszłości będzie ci siostrą […]. Kiedy oznajmisz im te słowa, które nasz Pan im polecił tobie objawić, wtedy zostaną im odpuszczone wszystkie grzechy, jakie poprzednio popełnili, jak również wszystkich świętych, którzy zgrzeszyli aż do dnia tego, jeżeli nawrócą się z całego serca […].
(…)
… można, nie można go jednak podawać ludowi w kościele.
Papież Pius panował w latach 140-150, w tym czasie powstał w Rzymie Pasterz. Odpowiada to danym zawartym w dziele:
archaiczna teologia
stosunkowo niedawne prześladowania za cesarza Trajana (98-117) i Antonina Piusa
duży rozwój gminy
rygoryzm
Pasterz - jest apokalipsą, powstałą w rzymskich kręgach charyzmatycznych.
Apokalipsa - to odrębny gatunek literacki, który językiem symboli i wizji zapowiada eschatologiczne zwycięstwo Boga, ukazując ostateczny sens historii, prześladowań i cierpień. Gatunek ten rozwinął się w judaizmie, szczególnie w dwóch ostatnich wiekach przed Chrystusem i w początku ery chrześcijańskiej. Apokalipsa niemalże z zasady nie dopuszcza jednoznacznej interpretacji. Często nawet występują w szczegółach sprzeczności. Głównym przesłaniem jest dobra nowina…
… z klasztorów na górze Athos w 1855 r.
PS, s. 218 - 221, Widzenie trzecie - budowa wieży
PS, s. 261-262, Przypowieść ósma - pokuta i przypowieść o wierzbie
„A wieżę tę na podstawie czworokątnej budowało sześciu młodzieńców, którzy z nią (sędziwą niewiastą) razem przyszli. Tysiące innych mężów znosiło kamienie, jedni z głębiny wodnej, drudzy z lądu, i podawali je sześciu młodzieńcom. Oni zaś brali je i budowali…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)