To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Gospodarka w latach wielkiego kryzysu gospodarczego ( 1929-1935)
Dobra koniunktura okazała się nader krótka. Już pod koniec 1928r wystąpiły pierwsze symptomy zbliżającego się kryzysu ekonomicznego, przejawiające się m.in. recesją w przemyśle włókienniczym, spadkiem cen artykułów rolniczych i wzrostem osób poszukujących pracy. Niektóre problemy dostrzegane wiosną 1929r traktowano jako niezbyt groźną konsekwencję fali mrozów która nawiedziła Polskę.
Sytuacja pogorszyła się gwałtownie jesienią 1929r., za umowny początek światowego kryzysu ekonomicznego uznawane jest załamanie notowań kursów akcji i papierów wartościowych na giełdzie nowojorskiej, wystąpiło ono 23.10. 29.20.1929r w tzw. ”czarny czwartek” w związku z olbrzymią podażą i zerowym popytem, spadek kursów wystąpił ze znacznie większą siłą i już nie zdołano go powstrzymać. Efektem było ogłoszenie bankructwa przez wiele banków, zahamowanie inwestycji przemysłowych, ograniczenie produkcji a w konsekwencji wzrost bezrobocia.
Zapoczątkowany jesienią 1928r spadek cen płodów rolnych postępował także w następnych latach, w rezultacie zmniejszyła się dochodowość gospodarstw. W rezultacie rolnicy musieli zaciągać pożyczki i kredyty oraz zwiększać ilość sprzedawanych produktów. Zwiększona podaż powodowała jednak dalszy spadek cen. W tym samym czasie spadały także, ale znacznie wolniej ceny artykułów przemysłowych nabywanych przez rolników.
Oznaczało to, ze coraz silniej rozwierały się na niekorzyść producentów rolnych tzw. nożyce cen. Na zakup tych samych towarów rolnik musiał bowiem przeznaczać coraz większa cześć swojej produkcji, czyli obiektywnie ciągle one drożały.
Wieś podejmowała różne sposoby zmniejszania konsekwencji kryzysu. Pierwsza było dążenie do zwiększania ilości towaru przeznaczonego na sprzedaż. Jednak powiększanie rozmiarów produkcji było możliwe tylko do pewnych granic. Gdy okazało się to już niewystarczające zaczęto coraz bardziej zmniejszać konsumpcję- rezygnowano z zakupu artykułów przemysłowych i ograniczano własne spożycie produktów rolnych. W czasie kryzysu pogarszały się warunki życia wszystkich grup społecznych, ale najsilniej odczuwała to ludność wiejska, która na sprzedaż przeznaczała nawet niezbędna do wykarmienia rodziny żywność(tzw. podaż głodowa) stąd zjawisko głodu.
Kryzys w przemyśle charakteryzował spadek produkcji trwający do1932r. .Ograniczeniu rozmiarów wytwórczości towarzyszyła likwidacja lub unieruchamianie wielu zakładów np. kopalń węgla czy wielkich pieców. Silny spadek produkcji wynikał z drastycznego zmniejszania spożycia ludności, a zwłaszcza z ograniczeniem siły nabywczej ludności wiejskiej.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)