Gayatri Spivak - Alegoria i dzieje poezji

Nasza ocena:

3
Pobrań: 210
Wyświetleń: 2023
Komentarze: 0
Notatek.pl

Pobierz ten dokument za darmo

Podgląd dokumentu
Gayatri Spivak - Alegoria i dzieje poezji - strona 1 Gayatri Spivak - Alegoria i dzieje poezji - strona 2 Gayatri Spivak - Alegoria i dzieje poezji - strona 3

Fragment notatki:


ALEGORIA
Pojedynczy motyw lub rozwinięty zespół motywów (sceneria, postacie, wydarzenia) w utworze literackim lub dziele plastycznym, który poza znaczeniem dosłownym i bezpośrednio przedstawionym ma jeszcze inne, ukryte i domyślne, zwane alegorycznym. Powstaje ono na fundamencie znaczenia dosłownego, a łącząca je więź ma charakter w dużym stopniu konwencjonalny, opiera się na odpowiedniościach ustalonych przez tradycję literacką, kulturalną, religijną, ikonologiczną, emblematyczną itp., rzadziej zaś motywowana jest naturalnym podobieństwem, związkami przedmiotowymi i zależnościami językowymi. Odczytanie znaczenia alegorycznego wymaga pewnej erudycji wychodzącej poza prostą znajomość języka bądź umiejętność rozpoznawania przedstawionych na obrazie treści. Skonwencjonalizowany charakter alegorii odróżnia ją od symbolu, będącego również znakiem o dwupoziomowej strukturze semantycznej, ale nie tyle obliczonym na erudycję odbiorcy i opanowaną przez niego znajomość reguł odczytywania ukrytych sensów, ile każdorazowo apelującym do jego inwencji znaczeniotwórczej, a w rezultacie przekazującym znaczenia trudniej uchwytne i bardziej zindywidualizowane niż znaczenia alegoryczne. (słownik terminów literackich)
Alegoria i dzieje poezji - Gayatri Spivak W języku poetyckim znak i sens dążą do identyfikacji, pierwsze miejsce przypada jednak znakowi - pogląd głoszony m.in. przez I.A. Richarda (Ameryka), S. Mallarme (Francja)
(ZNAK i SENS = tożsame)
Cel autorki - wskazać na możliwość widzenia poezji w perspektywie CAŁKOWICIE PRZECIWSTAWNEJ, jako dążenie do utrzymania dystansu między znakiem a sensem semantycznym (ZNAK =/ SENS - dystans między nimi)
Znak (który określa się przez swoją niezależność, to, że nie wymaga odniesienia do rzeczywistości) usiłuje zamknąć sens wewnątrz swej istoty (graficznej i fonicznej) - jest to niemożliwe, choć jest to cel języka poetyckiego (a nie faktyczna realność)
Znak alegoryczny - zwraca się ku takiemu „sensowi”, który niekoniecznie mieści się w granicach jego pola semantycznego (poezja określająca się przez swoją autoteliczność dąży do redukcji lub ukrycia dystansu, który dzieli znak od sensu i jest czynnikiem współtworzącym naturę języka) - cel języka alegorii (na przeciwległym biegunie) Starożytność, średniowiecze, renesans - alegoryczne wyrażanie jako rezultat moralnej i teologicznej wizji świata; oświecenie - alegoryczne środki wyrazu: personifikacja idei abstrakcyjnych
to nie alegoryczny sposób pisania się skończył, straciło tylko moc obowiązującą przekonanie, że trzeba uważać za układ odniesienia, a także stosować system znaczeń otrzymany z zewnątrz
TENDENCJE ALEGORYZACJI W POEZJI PO WIEKU XVIII na przykładzie dwóch anglojęzycznych utworów


(…)

… tego przybycia lub tego spojrzenia czas rzeczywisty nie jest przywołany ani tu, ani tu.
Pomimo tych podobieństw zachodzi zasadnicza różnica między utworami, opierająca się o ich kontekst historyczny: Wordsworth nie może liczyć na czytelnika znającego system znaczeń obrazowych istniejących poza tekstem. W związku z tym istnieją dwa rozwiązania na to, żeby odkryć, że siatka przestrzenna oznacza w tych wierszach…
…. System ten (tak jak w alegorii trad.) prowadzi do doktryny metafizycznej: tu do neoplatońskiej heterodoksji Kabały oraz jej demonologicznej interpretacji presokratycznej. Yeats osiągnął zdolność ujawnienia pełnego znaczenia subiektywności, we własnym jej rozumieniu. Lektura alegoryczna, w kontekście systemu, ukazuje autobiografię jako ilustrację zamierzenia dokładnie przeciwstawnego - ilustrację owego „absolutnego Zła”, w czym Benjamin słusznie widzi technikę alegorii stosowaną w celu przekazania czystej subiektywności.
The black Tower [Czarna baszta] - przytoczony przez autorkę fragment utworu Yeatsa. Postawa narratora, jak potwierdzają liczne interpretacje poematu, wydaje się postawą wyzwania rzuconego nadchodzącemu wrogowi.
Źródła alegorii Yeatsa: heterodoksyjny neoplatonizm; jego własna „teoria…
… z którą wykroczeniem moralnym jest nieumiejętność dostosowania swej woli do zasady obiektywnej, gdyż, w perspektywie Yeatsa, wyzwanie rzucone przez poetę jest w ostatecznym rachunku „Złem absolutnym”. Statycznemu charakterowi wiersza przeczy w oczywisty sposób fakt, że zasadniczy zrąb utworu to moment poiesis (tworzenie, sztuka poetycka) raczej niż mimesis (naśladowanie), przeczy także czasowość…
... zobacz całą notatkę



Komentarze użytkowników (0)

Zaloguj się, aby dodać komentarz