To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Friedrich Schiller:
widać, że jego sztuki pisane są ręką obserwatora zachowań człowieka i ewolucji narzędzi teatru
ukazywał historię tak, jak ją widział
uciekał od szablonów
nawiązywał do tradycji grackiej (bohater wyrazisty, osamotniony)
jego sztuki cechował rozmach i siła
studia nad psychologicznymi cechami postaci np. dumą
ukazywał mechanizmy i zasady rządzące światem władzy
pisał wielkie monologi
znakomicie konstruował sceny zbiorowe
pisał tak, jakby widział wszystko na scenie
bohatera traktował jak postać teatralną, nie powieściową
położył fundamenty pod przyszły rozwój dziewiętnastowiecznego teatru
Zbójcy:
tragedia
neguje ówczesne stosunki społeczne
portret człowieka buntującego się przeciw zastanej rzeczywistości
przeciwstawienie sposobem na wypełnienie pustki
utwór retoryczny oparty o długie kwestie
w centrum jednostka, ale przedstawiona tak, że to co przydarzyło się bohaterowi, mogłoby przydarzyć się każdemu
daje możliwość poszukiwania drogi, by odpowiedzieć na pytanie: „gdzie leży prawda?”
bohater tragiczny - wie, że przegra, ale walczy
sztuka polityczna
tragiczny melodramat
manifestacja świadomości nowych prądów
przeniósł akcję do średniowiecza, by uniknąć cenzury
do 1808 r. zakaz grania Zbójców
pokazuje mentalność społeczeństwa
zderzenie ideałów jednostki ze społeczeństwem
w 1794 r. w Poznaniu zagrano Zbójców po niemiecku, w 1803 r. w Warszawie po polsku
Akt IV, scena I - monolog Karola Moora
temat powitania (wspomina przeszłość, pastelowe barwy) i pożegnania (teraźniejszość, ciemne barwy)
precyzyjny podział części
wstępy werbalne
Akt IV, scena V - monolog Karol Moora
również podział
wstęp pozawerbalny
zadaje sobie pytania, na które szuka odpowiedzi
prawie popełnia samobójstwo - rezygnuje z niego, bo nie chce być tchórzem
W tym dwóch monologach dobrze widać emocje ukryte za słowami. Widz podąża myślami za tekstem.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)