Telewizja publiczna we Francji i Conseil superieur de l'audiovisuel (CSA). Wst ę p Wolność wyrażania myśli i opinii jest zagwarantowana w normach konstytucyjnych V Republiki Francuskiej na mocy art. XI Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela z 26 sierpnia 1789 r., który zawiera stwierdzenie, że „swobodne przekazywanie myśli i poglądów jest jednym z najcenniejszych praw Człowieka. Każdemu Obywatelowi przysługuje, więc wolność słowa, pisma i druku, z zastrzeżeniem odpowiedzialności za jej nadużycie w wypadkach określonych przez Ustawę”. Do dziś zacytowana norma jak i cała Deklaracja Praw stanowi nieodłączny element konstytucji V Republiki Francuskiej. Jednocześnie ustawą z 1974 r. potwierdzono monopol państwowy na nadawanie audiowizualne, rząd zaś zachował znaczącą kontrolę nad nadawcami, chociażby poprzez prawo powoływania władz przedsiębiorstw nadawców, a także poprzez uprawnienie do wydawania, w formie dekretu, specjalnych „kart obowiązków” ( cahiers des charges ) — dokumentów nakładających na nadawców (zarówno telewizyjnych, jak i radiowych) obowiązki programowe. Dokumenty te, które właściwie w niezmienionej formie przetrwały do roku 1982, a po pewnych modyfikacjach określają obowiązki programowe nadawców publicznych również obecnie, stanowiły bardzo istotny instrument oddziaływania władzy wykonawczej na nadawców, rodząc po ich stronie obowiązki publicznoprawne, a nie zobowiązania o naturze kontraktowej. W związku z tym ochrona nadawców mogła mieć jedynie ograniczony, skoncentrowany na badaniu legalności, sądowo administracyjny charakter. Należy zauważyć, iż każdorazowa treść obowiązków zawartych w cahiers des charges stanowiła o istocie publicznego nadawania oraz zawierała zasadnicze wskazówki dla określenia tzw. misji nadawcy publicznego. Cechą charakterystyczną tych dokumentów była ich stosunkowo częsta modyfikacja, niemniej za trwały element „kart obowiązków” trzeba uznać umieszczanie w nich podstawowych zasad określających istotę nadawcy publicznego: równości traktowania i prawa dostępu na antenę, neutralności przekazu ( le principe de neutralité du service ) oraz pluralizmu przedstawianych opinii. Kolejnym kontrolnym instrumentem natury administracyjnoprawnej było uprawnienie rządu do określania wysokości opłat abonamentowych ( redevanc e ) i sposobu ich rozdzielania między przedsiębiorstwa nadawców. Osobnym problemem pojawiającym się częstokroć, zwłaszcza w latach 60. i 70., była kwestia istnienia nadawców prywatnych. Jednakże zarówno gaulliści, jak i socjaliści byli wielce wstrzemięźliwi, jeśli chodzi o otwarcie rynku audiowizualnego na tych nadawców. Działały jedynie lokalne oraz tzw. peryferyjne prywatne stacje radiowe, a także kilka stacji telewizyjnych. Musiały one — aby być w zgodzie z ustawodawstwem francuskim — nadawać spoza granic państwa.
(…)
… pozwala zgodnie z wymogami Unii Europejskiej oddzielić obieg środków publicznych, przeznaczonych na finansowanie programu „misyjnego”, od obiegu przychodów komercyjnych pozyskiwanych przez wyodrębnione jednostki handlowe. Na czele zarządu holdingu France Télévisions stoi prezes desygnowany przez CSA (Le Conseil Supérieur de l'Audiovisuel) odpowiednik polskiej Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji…
… France Télévision, nadzorowanej z kolei przez CSA - odpowiednik polskiej Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Poza tym narodowym holdingiem funkcjonuje ARTE France, publiczne przedsiębiorstwo multimedialne wchodzące w skład struktury międzynarodowej telewizji ARTE GEIE. Wszystkie te stacje telewizyjne funkcjonują na zasadzie „kontraktu celów i środków” zawieranego z rządem na określony przedział czasu…
… Państwach Członkowskich (Austria, Niemcy, Francja) - zorganizowane ramy systemu, podstawy prawne, instytucje biorące udział w systemie, stosowane procedury” realizowane na rzecz Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej (UKIE)
Treść przepisów konstytucji Francji z 1958 r. podaję za: Konstytucja V Republiki Francuskiej, przekł. i oprac. Z. Jarosz, Warszawa 1997.
Zob. C. Debbasch, Droit de l'audiovisuel, Paris…
… lokalnym. RFO 2 reemituje w głównej mierze program nadawany przez ogólnokrajowy France 2. TV5 TV 5 to telewizja satelitarna przeznaczona dla Francuzów poza granicami Francji, a także frankofonów i miłośników kultury Francji, frankofilów. Arte France - (La Sept)
ARTE France jest spółką akcyjną, której kapitał jest bezpośrednio lub pośrednio w rękach instytucji publicznych. 50% udziałów jest w rękach France…
… ona nadawanie w sieci naziemnej we Francji 28 października 1992 roku, wspomagana przez satelitę Télécom 2B. Integracja La Sept z telewizją ARTE pogłębiła się, co znalazło wyraz w kolejnej zmianie nazwy na La Sept - ARTE. Współpraca La Sept z Polską Od roku 1991 La Sept prowadziła współpracę programową z Telewizją Polską. Polegała ona na udostępnieniu do emisji na terenie Polski wybranych programów emitowanych…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)