To tylko jedna z 11 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
FRANCJA
system partyjny
IV Republika Francuska (13.10.1946-1958 r.)
- system rozbicia wielopartyjnego (rozdrobnienie polityczne, niestabilne koalicje)
- 1954-5.07.1962 r. - wojna w Algierii - powoduje ostry podział społeczeństwa francuskiego na prawicę, algierskich kolonistów i armię z jednej strony, a szeroko rozumianą lewicę, dążącą do rozmów pokojowych, z drugiej
- zagrożenie ze strony skrajnej prawicy
- niebezpieczeństwo puczu wojskowego
Powrót Charlesa de Gaulle'a do władzy:
- w 1955 r. de Gaulle usuwa się ze sceny politycznej, w wyniku wciąż słabnących notowań wyborczych jego stronnictwa (RPF - Zgromadzenie Narodu Francuskiego)
- w czerwcu 1958 r. de Gaulle zgadza się jednak przejąć władzę i stworzyć Rząd Ocalenia Narodowego pod warunkiem, że zostanie przyjęta nowa konstytucja
- 21.12.1958 r. - de Gaulle zostaje wybrany pierwszym Prezydentem V Republiki, a 1.01.1959 przejmuje urząd
- w latach 1959-1960 kolejne francuskie terytoria zamorskie odzyskują suwerenność, działania prezydenta wspiera specjalnie do tego celu stworzona partia: Unia na rzecz Nowej Republiki.
Konstytucja V Republiki Francuskiej (26.09.1958 r.):
- radykalne odcięcie się od doświadczeń IV Republiki
- wyraźna dominacja władzy wykonawczej
Ordynacja wyborcza:
- większościowy system wyborczy w wyborach do Zgromadzenia Narodowego
Geneza i etapy rozwojowe systemu partyjnego V Republiki
ROZKŁAD PARTYJNEJ KOALICJI JEDNOŚCI NARODOWEJ (1959-1962)
Stronnictwo zgrupowane wokół de Gaulle'a rozpada się dekompozycja systemu partyjnego i zanik jedności politycznej; zaczyna się walka polityczna
1962 r. - de Gaulle mianuje Georgesa Pompidou na premiera - a nie pochodził z tego układu partyjnego!
1963 r. - rewizja konstytucji w kwestiach trybu i sposobu wyboru Prezydenta (zgoda uzyskana przed de Gaulle'a w referendum) - od tego momentu Prezydenta Republiki Francuskiej wybiera się w wyborach powszechnych (tą drogą w 1965 r. uzyskał reelekcję na 7-letnią kadencję)
W owym czasie:
tzw. Partie historyczne
(obecne już w życiu polit. od dawna)
tzw. Nowe partie
Francuska Partia Komunistyczna (PCF)
Unia na Rzecz Nowej Republiki (UNR)
obóz prezydencki, dominujący w ówczesnym systemie
Partia Socjalistyczna (SFIO)
Zjednoczona Partia Socjalistyczna (PSU)
Partia Republikańska (PR)
Partia Radykalna
Partia Radykalno-Socjalistyczna
Ruch Republikanów Ludowych (MRP)
Centrum Narodowe Niezależnych i Chłopów (CNiP)
FORMOWANIE SIĘ BIPOLARNEGO UKŁADU SIŁ W SYSTEMIE PARTYJNYM (1963-1965)
Możliwe dzięki zmianie zasady elekcji prezydenckiej i zmiany ordynacji wyborczej do ZN
(…)
… we francuskim systemie!)
Okazuje się, że wariant uproszczenia francuskiego systemu partyjnego do systemu dwupartyjnego jest mało realny; powody: praktyczny rozpad PS po klęsce wyborczej, aktywizacja ekologów, stabilizacja wpływów skrajnej prawicy (Front Narodowy) + wyraźne przesunięcie na prawo nastrojów i preferencji polit. społeczeństwa
Rośnie polityczna rola ugrupowań ekologicznych Dekompozycja francuskiego…
…. jest to we Francji system większościowy (większości bezwzględnej), który faworyzuje tworzenie się bloków partyjnych, stawia w uprzywilejowanej pozycji partie silne + problem tzw. geografii wyborczej - prawo stanowienia okręgów wyborczych przysługuje we Francji większości rządowej
- narastające zjawisko absencji wyborczej Czynniki ideologiczno - programowe
7. Główne partie polityczne współczesnej Francji: PARTIA…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)