To tylko jedna z 2 stron tej notatki. Zaloguj się aby zobaczyć ten dokument.
Zobacz
całą notatkę
Filozofia w Polsce Udział Polaków w myśli filozoficznej zaznaczył się już w XIV w. (uczony-przyrodnik Witelo Ślązak). W 1364 r. powstała Akademia Krakowska, co przyczyniło się do szybkiego rozwoju filozofii w Rzeczpospolitej .
Istotną datą jest jednak 1830/1831, kiedy to powstaje filozofia mesjanistyczna związana z epoką romantyzmu i niemieckiego idealizmu, który powstał po śmierci Kanta. Mesjanizm filozoficzny łączył polskie cechy narodowe, polską religijność i polityczną sytuację naszego narodu. Za głównych przedstawicieli tego kierunku uważa się J.M. Hojne-Wrońskiego (XVIII/XIX) i A. Cieszkowskiego (XIX). Po 1863 r. do polskiej nauki docierają pozytywizm, empiriokrytycyzm i neokantyzm.
W 1895 r. uczeń F. Brentano, K. Twardowski obejmuje Katedrę Filozofii w Uniwersytecie Lwowskim, zaś w 1897 r. wychodzi pierwszy numer warszawskiego „Przeglądu Filozoficznego”. Powyższe daty uznawane są za początek współczesnej filozofii polskiej. Twardowski zakłada tzw. (filozoficzną) szkołę lwowską (później lwowsko-warszawską), dominującą w dwudziestoleciu międzywojennym, słynącej przede wszystkim z prac w dziedzinie logiki, semantyki i matematyki. Uczeni pracujący w tej szkole to m.in.: J. Łukasiewicz, S. Leśniewski, K. Ajdukiewicz, T. Kotarbiński, T. Czeżowski, I. Dąmbska, M. Kokoszyńska-Lutmanowa, H. Mehlberg. A. Tarski. Osobno pracowali W. Tatarkiewicz, (uczeń Husserla) R. Ingarden , J. Metallmann, L. Blaustein i in. W tym okresie zasłynął ze swoich filozoficznych pomysłów pisarz, dramaturg i malarz, S.I. Witkiewicz.
Nadejście okupacji niemieckiej i sowieckiej zniweczyło bujny rozkwit myśli i nauki polskiej - znikoma część uczonych zdołała wyemigrować; olbrzymia ilość została wymordowana lub deportowana, straty materialne były gigantyczne. Po II wojnie światowej nastaje w Polsce okres sowietyzacji („Polska Ludowa”), który uniemożliwił swobodny rozwój nauki i filozofii. Jeszcze między l. 1945-1949/1950 istnieje „względna wolność słowa” w postaci wznowień niektórych przedwojennych czasopism naukowych oraz tymczasowych powrotów na uczelnie niektórych ocalałych profesorów, później jednak, tj. do 1956 r. nastaje epoka stalinizmu (zakaz pracy ze studentami dla wielu dydaktyków, powszechna ideologizacja szkolnictwa i piśmiennictwa). Po tzw. odwilży presja systemu komunistycznego na uczelnie nieco się zmniejsza, jednakże do l. 1989-1990 niezmiennie „króluje” marksizm-leninizm na niemal wszystkich (poza katolickimi) uczelniach polskich. Współczesna filozofia w Polsce reprezentowana jest przez następujące kierunki: pozytywistyczno-analityczny, tomistyczny (tu zwł. szkoła lubelska z o. Krąpcem na czele), fenomenologię, tzw. filozofię dialogu, marksizm i związany z nim postmodernizm, który powstał niemal z dnia na dzień na uczelniach na tych samych wydziałach, które kiedyś były marksistowsko-leninowskie.
(…)
….
W 1579 r. powstała Akademia Wileńska założona przez Stefana Batorego, Batorego, a w 1595 r. Akademia Zamojska.
Uczniem Ingardena, był m.in. ks. J. Tischner (bliższy jednak egzystencjalizmowi Heideggera niż fenomenologii Husserla).
…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)