Filozofia - etymologiczne źródło znajduje się w starożytnej grece, gdzie wyraz ten oznacza „umiłowanie mądrości”
fileo + sophia fileo - miłować, dążyć
sophia - wiedza, mądrość
Dla Greków „mądrość „ to znajomość spraw ludzkich i boskich. Tradycja autorstwo słowa „filozofia” przypisuje Pitagorasowi. Mądrość dostępna jest tylko bogom, zatem człowiekowi pozostaje jedynie umiłowanie mądrości i dążenie do wiedzy. wniosek: wiedza absolutna nie jest człowiekowi dostępna
wniosek: postulat tolerancji
Program absolutnie pewnej wiedzy próbowali realizować Kartezjusz i Husserl. Niestety, nie udało się. Paul Ricoeler - filozofia przychodzi na świat z charakterystyczną intencją wypowiedzenia tego co jest, takim jakim jest - intencja ta ma charakter programowy, nie zaś utylitarny i pragmatyczny (jest to intencja bezinteresowności filozofii). Swoiste cechy filozofii: maksymalna ogólność - zamiar uczynienia przedmiotem poznania absolutnie wszystkiego, a nie tylko jakiejś warstwy, części rzeczywistości. Punkt widzenia maksymalnie ogólny.
maksymalny krytycyzm - przyjmowanie, że wszystko może stać się problemem. Nic nie jest rozstrzygnięte, a rozstrzygniętym może stać się jedynie własnym wysiłkiem filozofującego.
wg Husserla - filozofowanie jest sprawą osobistej odpow iedzialności filozofującego. Należy odróżnić ujęcie filozofii od wewnątrz podmiotowej intencji, która wyklucza zakładanie czegoś dogmatycznie z góry, od zewnętrznej charakterystyki rezultatów czyjejś działalności filozoficznej, które mogą posiadać właściwości zbliżone do różnych historycznych kierunków filozoficznych.
Skoro filozofia chce uczynić swym przedmiotem wszystko, wszystko rozumieć, musi objąć tym również własne rozumienie. Od czasów Kanta upowszechnia się świadomość, że poznanie i rozumienie mają charakter czynny. Rozumienie współkształtuje rozumiane.
Problemy (trudności) uprawomocnienia wiedzy filozoficznej: Całości bytu, wszystkiego nie daje się objąć doświadczeniem. Jeśli nauka nie daje się rozstrzygać, która dziedzina jest najważniejsza.
Doświadczenie przynosi pewne faktyczności, ale nie konieczności.
Poznanie ma zapewne charakter pośredni - poznajemy rzeczywistość poprzez wrażenia, trudno zaś dowieść, w jakiej relacji pozostaje struktura rzeczywistości do struktury wrażeń.
Poznanie ma zapewne charakter czynny (aktywny), a rozumiejące współkształtuje rozumiane.
Poznanie wydaje się mieć charakter relatywny i sytuacyjny.
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)