Metoda dialektyczna:
Metoda elenktyczna (metoda zbijania, część negatywna) - polegała na zbijaniu fałszywych przekonań. Sokrates przychodził jako petent do kogoś, zadawał pytania przy których rozmówca się gubił, a na koniec sam podawał definicję o którą prosił na początku. Pokazywał w ten sposób, że ludzie sami nie wiedzą o czym mówią. Tej metodzie towarzyszyła ironia sokratejska, według której udawał, że on jest uczniem a rozmówca nauczycielem. Rozmówca miał sobie uświadomić brak wiedzy. Metoda majeutyczna (część pozytywna, heurystyczna, położnicza) - matka Sokratesa była akuszerką, a w Grecji akuszerkami były kobiety, które same nie mogły już mieć dzieci; Sokrates mówił że umie rozpoznać kto jest w prawdę brzemienny i pomaga mu w rodzeniu się tej prawdy. Jeśli uznał, że w kimś drzemie prawda, to poprzez umiejętne stawianie pytań pomagał rodzić się tej prawdzie, więc był akuszerem. W ten sposób Sokrates sprawdzał jaka jest czyjaś wiedza, prawda. Poprzez stosowanie tej metody ludzie uczyli się jej i rozprzestrzeniali ją dalej. Wielu osobom nie podobało się to co głosił Sokrates, więc postanowiono się go pozbyć. Wytoczono mu proces o psucie młodzieży i bezbożność. Psucie młodzieży polegało na tym, że młodzi ludzie zamiast się zajmować interesem zaczęli za dużo myśleć. Bezbożność to głos (dajmion), który mówił że nie można angażować się w politykę. Sokrates uważał ten głos jako własnego boga. Zbudowano mowę, która miała udowadniać, że Sokrates jest winny bo w przeciwnym wypadku sam oskarżyciel mógł byś oskarżony i sądzony. Nastąpiło pierwsze głosowanie po oskarżeniu, następnie Sokrates się bronił i głosowanie ostateczne. Miał szansę na uniewinnienie w zamian za to, że nie będzie głosił swoich nauk, ale się nie zgodził. Sokrates spędził 30 dni w więzieniu. Został skazany na śmierć. Uczniowie namawiali go na ucieczkę, ale ten się nie zgodził. W okresie wzrostu rozwoju świadomości moralnej, uznano jego śmierć za niesprawiedliwą. Przeszedł do historii jako jedność słowa, myśli i czynu. Przeszedł do historii również z tego względu, że podobnie jak Chrystus, nigdy niczego nie napisał. Znamy jego poglądy z innych źródeł. Uważał, że rzeczy spisane są martwe. Muszą spotkać się dwie osoby, aby stosunek między nimi stworzył jakąś prawdę. Musi być dialog. Aby powstał dialog, osoby prowadzące go muszą mieć przeciwstawne poglądy, ale też muszą być otwarte na swoje poglądy i słuchać się nawzajem. Źródła poglądów Sokratesa:
Dopiero po śmierci Sokratesa, powstały dzieła pisane (dialogi). Większość z nich spisał Platon. Platon używał Sokratesa jako obrazu swojego mistrza. Wczesne dialogi Platona są dialogami sokratejskimi (ukazują Sokratesa). Arystofanes był komediopisarzem, napisał „Chmury” - przedstawia tam karykaturalny obraz Sokratesa, opisuje go jako najgorszego z sofistów, który zachęca dzieci aby biły swoich rodziców. Chmury opisują jak tłum postrzegał Sokratesa.
(…)
…. Jest to materia bez formy. Na początku rzeczywistości jest sama materia, a na końcu sama forma. Bóg będąc nieruchomy porusza całą rzeczywistość. Wg Arystotelesa Bóg samym istnieniem pociąga ku sobie świat. Filozofia Arystotelesa została w dużej mierze zaakceptowana przez kościół katolicki, głównie przez św. Tomasza. Chrześcijański arystotelizm. Arystoteles dzieli całą rzeczywistość na dwa poziomy. Pierwszy…
… posiadania, praktykowania dobra było osiągnięcie szczęście. Etyka to troska o najwyższe dobro, którym jest dobro. Eudajmonologia -( eudajmonia to szczęście), nauka o szczęście. W starożytności etyka była utożsamiania z eudajmonologią. Trojako rozumiał szczęście: najniższy rodzaj szczęścia - związany z materialnymi rzeczami i zaspakajaniem potrzeb cielesnych. Jedzenie, picie i sex. Jest to najniższy rodzaj…
…, ponieważ obowiązywał edykt zakazujący nauczać chrześcijanom dlatego jego matka zatroszczyła się o jego karierę. Był szalenie żarliwy, każda rzecz w którą się angażował, angażował się na 100%. Miał syna, a z matką swojego syna żył w związku nieformalnym. Nigdzie nie wymienia imienia tej kobiety. W latach młodości przystąpił do manichejczyków. Manicheizm zakładał istnienie dwóch bogów, jeden odpowiedzialny za dobro…
… - )Nazwa całej filozofii Augustyna to eudajmonizm teocentryczny. Jedyną drogą do szczęścia jest droga religijna. Nie ma szczęścia poza Bogiem. Bóg jest najwyższym dobrem, niezmiennym, prawdziwie wiecznym i nieśmiertelnym. Wszystkie dobra pochodzą od Boga, wszystko co stworzył Bóg jest dobre, ale to nie są dobra z niego. Gdyby dobra były Z Boga, byłyby doskonałe i jakby równe z nim. Nie ma żadnej innej…
... zobacz całą notatkę
Komentarze użytkowników (0)